SCRIPTURAE PRIMUM ET SOLUM
("គោលបំណងក្នុងគម្ពីរប៊ី" ត្រូវបានពន្យល់បន្ទាប់ពី "ការសន្យារបស់ព្រះ", ខាងក្រោម)
ប្រយោគដែលមានពណ៌ខៀវ (រវាងពីរកថាខណ្ឌ) ផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវការពន្យល់ព្រះគម្ពីរបន្ថែម។ គ្រាន់តែចុចលើតំណខ្ពស់ពណ៌ខៀវ។ អត្ថបទព្រះគម្ពីរត្រូវបានសរសេរជាបួនភាសាគឺអង់គ្លេសអេស្ប៉ាញព័រទុយហ្កាល់និងបារាំង។ ប្រសិនបើវាត្រូវបានសរសេរជាភាសាខ្មែរវានឹងត្រូវបានបញ្ជាក់ជាតង្កៀប
ការសន្យារបស់ព្រះ
«យើងនឹងធ្វើអោយឯង និងស្ត្រីព្រមទាំងពូជឯង និងពូជស្ត្រីក្លាយទៅជាសត្រូវនឹងគ្នាពូជនាងនឹងជាន់ក្បាលរបស់ឯងហើយឯងនឹងចឹកកែងជើងពូជនាង»
(លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)
ចៀមផ្សេងទៀត
"ខ្ញុំមានចៀមឯទៀត ដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវនាំចៀមទាំងនោះមកដែរ ហើយចៀមទាំងនោះនឹងស្ដាប់សំឡេងខ្ញុំ រួចចៀមទាំងអស់នោះនឹងទៅជាហ្វូងតែមួយ ហើយមានគង្វាលតែម្នាក់"
(យ៉ូហាន ១០:១៦)
ការអានដោយប្រយ័ត្នប្រយែងនៃយ៉ូហាន ១០:១-១៦ លាតត្រដាងថាប្រធានបទសំខាន់គឺការកំណត់អត្តសញ្ញាណរបស់ព្រះមេស្ស៊ីថាជាអ្នកគង្វាលពិតប្រាកដសម្រាប់ពួកសិស្សរបស់គាត់គឺចៀម។
នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:១ និង យ៉ូហាន ១០:១៦ វាត្រូវបានសរសេរថា “ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា អ្នកណាដែលមិនចូលក្រោលចៀមតាមទ្វារ ប៉ុន្តែឡើងចូលតាមកន្លែងផ្សេងទៀត អ្នកនោះជាចោរលួចនិងជាចោរប្លន់។ (...) ខ្ញុំមានចៀមឯទៀត ដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវនាំចៀមទាំងនោះមកដែរ ហើយចៀមទាំងនោះនឹងស្ដាប់សំឡេងខ្ញុំ រួចចៀមទាំងអស់នោះនឹងទៅជាហ្វូងតែមួយ ហើយមានគង្វាលតែម្នាក់"។ "ហ្វូងចៀម"នេះតំណាងឱ្យទឹកដីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានផ្សព្វផ្សាយ ប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល នៅក្នុងបរិបទនៃច្បាប់ម៉ូសេដែលថា: "លោកយេស៊ូបានចាត់អ្នកទាំង១២នាក់នេះឲ្យទៅ ដោយផ្ដល់ការណែនាំថា៖ "កុំទៅតំបន់របស់ជនជាតិដទៃ ឬចូលទៅក្នុងក្រុងរបស់ជនជាតិសាម៉ារីឡើយ។ ប៉ុន្តែ ចូរទៅឯចៀមដែលវង្វេងបាត់ក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែលប៉ុណ្ណោះ"" (ម៉ាថាយ ១០:៥,៦)។ "លោកតបឆ្លើយថា៖ "ខ្ញុំមិនបានត្រូវចាត់ឲ្យទៅឯអ្នកណាទេ ក្រៅពីចៀមដែលវង្វេងផ្លូវក្នុងចំណោមជនជាតិអ៊ីស្រាអែល"" (ម៉ាថាយ ១៥:២៤)។
នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:១-៦ វាត្រូវបានសរសេរថា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានលេចមកនៅមុខទ្វារនៃក្រោលចៀម។ រឿងនេះបានកើតឡើងនៅពេលគាត់ទទួលបុណ្យជ្រមុជទឹក។ «អ្នកយាមទ្វារ» គឺយ៉ូហាន បាទីស្ទ (ម៉ាថាយ ៣:១៣)។ ដោយធ្វើបុណ្យជ្រមុជទឹកដល់ព្រះយេស៊ូវ ដែលបានក្លាយជាព្រះគ្រីស្ទ យ៉ូហាន បាទីស្ទ បានបើកទ្វារដល់ទ្រង់ ហើយថ្លែងទីបន្ទាល់ថា ព្រះយេស៊ូវគឺជាព្រះគ្រីស្ទ និងជាកូនចៀមនៃព្រះ "មើលហ្ន៎! កូនចៀម របស់ព្រះ ដែលដកយកភាពខុសឆ្គង របស់ពិភពលោកចេញ!" (យ៉ូហាន ១:២៩-៣៦)។
នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:៧-១៥ ខណៈពេលដែលបន្តលើប្រធានបទ មេស្ស៊ីនិក ដូចគ្នា ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រើឧទាហរណ៍មួយទៀតដោយសំដៅទៅលើទ្រង់ថា "ច្រកទ្វារ" ដែលជាកន្លែងតែមួយគត់នៃផ្លូវចូលតាមរបៀបដូចគ្នានឹង យ៉ូហាន ១៤:៦: "លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅគាត់ថា៖ "ខ្ញុំជាផ្លូវ ជាសេចក្ដីពិត និងជាជីវិត។ គ្មានអ្នកណាអាចមកឯបិតានៅស្ថានសួគ៌បានឡើយ លើកលែងតែអ្នកនោះមកតាមខ្ញុំ""។ ប្រធានបទសំខាន់នៃប្រធានបទគឺតែងតែជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះមេស្ស៊ី។ ចេញពី ខទី ៩ គាត់ចាត់តាំងខ្លួនគាត់ជាអ្នកគង្វាលដែលស៊ីស្មៅចៀមរបស់គាត់។ ការបង្រៀនគឺផ្ដោតលើគាត់ និងនៅលើផ្លូវដែលគាត់ត្រូវមើលថែចៀមរបស់គាត់។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទតាំងខ្លួនគាត់ថាជាអ្នកគង្វាលដ៏ល្អដែលនឹងលះបង់ជីវិតសម្រាប់ពួកសិស្សរបស់ទ្រង់ ហើយជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ចៀមរបស់ទ្រង់ (មិនដូចអ្នកគង្វាលដែលមានប្រាក់ខែដែលនឹងមិនប្រថុយជីវិតសម្រាប់ចៀមដែលមិនមែនជាកម្មសិទ្ធិរបស់ទ្រង់ទេ)។ ជាថ្មីម្តងទៀត ចំណុចកណ្តាលនៃការបង្រៀនរបស់ព្រះគ្រីស្ទ គឺខ្លួនគាត់ជាអ្នកគង្វាលដែលនឹងបូជាខ្លួនសម្រាប់ចៀមរបស់គាត់។(ម៉ាថាយ ២០:២៨)។
យ៉ូហាន ១០:១៦-១៨: "មានចៀមឯទៀត ដែលមិននៅក្នុងក្រោលនេះទេ។ ខ្ញុំត្រូវនាំចៀមទាំងនោះមកដែរ ហើយចៀមទាំងនោះនឹងស្ដាប់សំឡេងខ្ញុំ រួចចៀមទាំងអស់នោះនឹងទៅជាហ្វូងតែមួយ ហើយមានគង្វាលតែម្នាក់។ នេះជាមូលហេតុដែលបិតានៅស្ថានសួគ៌ស្រឡាញ់ខ្ញុំ ពីព្រោះខ្ញុំលះបង់ជីវិត ដើម្បីខ្ញុំអាចទទួលជីវិតម្ដងទៀត។ គ្មានអ្នកណាដកយកជីវិតខ្ញុំបានទេ តែខ្ញុំស្ម័គ្រចិត្តលះបង់ជីវិត។ ខ្ញុំមានសិទ្ធិលះបង់ជីវិត ក៏មានសិទ្ធិទទួលជីវិតម្ដងទៀត។ ខ្ញុំបានទទួលបញ្ញត្ដិនេះពីបិតានៅស្ថានសួគ៌"។
ដោយការអានខគម្ពីរទាំងនេះ ដោយពិចារណាលើបរិបទនៃខគម្ពីរមុន នោះព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រកាសអំពីគំនិតថ្មីមួយនៅពេលនោះ ដែលថាទ្រង់នឹងលះបង់ជីវិតរបស់ទ្រង់ មិនត្រឹមតែដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់ ពួកសិស្សរបស់សាសន៍យូដា ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងដើម្បីគាំទ្រដល់ ពួកអ្នកដែលមិន ជនជាតិយូដា។ ភស្ដុតាងគឺបទបញ្ញត្តិចុងក្រោយដែលទ្រង់ប្រទានដល់ពួកសិស្សអំពីការផ្សាយគឺថា៖ "ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នានឹងទទួលឫទ្ធានុភាព ពេលឫទ្ធានុភាពបរិសុទ្ធរបស់ព្រះមកសណ្ឋិតលើអ្នករាល់គ្នា ហើយអ្នករាល់គ្នានឹងធ្វើជាសាក្សីបញ្ជាក់ អំពីខ្ញុំនៅក្រុងយេរូសាឡិម នៅតំបន់យូឌាទាំងមូល នៅទូទាំងស្រុកសាម៉ារី និងរហូតដល់កន្លែងឆ្ងាយបំផុតនៅផែនដី" (សកម្មភាពរបស់ពួកសាវ័ក ១:៨)។ វាច្បាស់ណាស់ក្នុងអំឡុងពេលពិធីបុណ្យជ្រមុជទឹករបស់កូនេលាស ដែលពាក្យរបស់ព្រះគ្រីស្ទនៅក្នុងយ៉ូហាន ១០:១៦ នឹងចាប់ផ្តើមត្រូវបានដឹង (សូមមើលដំណើររឿងប្រវត្តិសាស្ត្រនៃកិច្ចការ ជំពូកទី ១០)។
ដូច្នេះ «ចៀមឯទៀត»នៃយ៉ូហាន ១០:១៦ អនុវត្តចំពោះគ្រិស្ដសាសនិកដែលមិនមែនជាសាសន៍យូដា។ នៅក្នុង យ៉ូហាន ១០:១៦-១៨ វាពិពណ៌នាអំពីការរួបរួមក្នុងការគោរពប្រតិបត្តិរបស់ចៀមចំពោះអ្នកគង្វាលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ទ្រង់ក៏មានបន្ទូលអំពីសិស្សទ្រង់ទាំងអស់នៅជំនាន់ទ្រង់ថាជា "ហ្វូងតូច" ថា "វូងតូចអើយ កុំខ្លាចឡើយ ពីព្រោះបិតារបស់អ្នកពេញចិត្តឲ្យរាជាណាចក្រដល់អ្នក" (លូកា ១២:៣២)។ នៅបុណ្យថ្ងៃទី៥០នៃឆ្នាំ ៣៣ សិស្សរបស់ព្រះគ្រីស្ទមានត្រឹមតែ ១២០ ប៉ុណ្ណោះ (កិច្ចការ ១:១៥)។ នៅក្នុងការបន្តនៃដំណើររឿងនៃកិច្ចការ យើងអាចអានថាចំនួនរបស់ពួកគេនឹងកើនឡើងដល់ពីរបីពាន់នាក់ (កិច្ចការ ២:៤១ (៣០០០ព្រលឹង); កិច្ចការ ៤:៤ (៥០០០))។ គ្រិស្តសាសនិកថ្មី មិនថានៅក្នុងសម័យរបស់ព្រះគ្រីស្ទ ដូចនៅក្នុងពួកសាវ័កទេ តំណាងឱ្យ "ហ្វូងតូច" បើប្រៀបធៀបទៅនឹងប្រជាជនទូទៅនៃប្រជាជាតិអ៊ីស្រាអែល និងបន្ទាប់មកទៅកាន់ប្រជាជាតិផ្សេងទៀតទាំងអស់រហូតដល់ពេលនោះ។
សូមឲ្យយើងនៅរួបរួមគ្នាដូចដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានសួរព្រះវរបិតាទ្រង់
“ខ្ញុំមិនគ្រាន់តែធ្វើសំណូមពរអំពីពួកគាត់ប៉ុណ្ណោះទេ តែខ្ញុំសុំធ្វើសំណូមអំពីអស់អ្នកណាដែលមានជំនឿលើខ្ញុំ ដោយសារពាក្យរបស់ពួកគាត់ផងដែរ។ ហេតុដូច្នេះ ពួកគាត់អាចរួមគ្នាតែមួយ ដូចលោកដែលជាបិតារួបរួមជាមួយនឹងខ្ញុំ ហើយខ្ញុំរួបរួមជាមួយនឹងលោក។ យ៉ាងនោះ ពួកគាត់ក៏អាចរួបរួមជាមួយនឹងយើងដែរ ដើម្បីឲ្យពិភពលោកជឿថាលោកបានចាត់ខ្ញុំឲ្យមក” (យ៉ូហាន ១៧:២០,២១)។
តើសារលិខិតព្យាករណ៍នេះជាអ្វីទៅ? ព្រះយេហូវ៉ាជ្រាបថាផែនការរបស់ទ្រង់ដើម្បីធ្វើឱ្យផែនដីមានមនុស្សជាតិដ៏សុចរិតនឹងបានសម្រេចជាក់ជាពុំខាន (លោកុប្បត្ដិ ១:២៦-២៨) ។ ព្រះនឹងរំដោះកូនចៅតាមរយៈ«ពូជរបស់ស្ដ្រី» (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥) ។ ទំនាយនេះគឺជា«អាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋ»អស់ជាច្រើនសតវត្សមកហើយ (ម៉ាកុស ៤:១១, រ៉ូម ១១:២៥, ១៦:២៥, កូរិនថូសទី ១ ២: ១ុំ១៧ "អាថ៌កំបាំងដ៏បរិសុទ្ធ") ។ ព្រះយេហូវ៉ាបានបើកសម្ដែងបន្ដិចម្ដងៗអស់ជាច្រើនសតវត្សរ៍មកហើយ។ នេះគឺជាអត្ថន័យនៃការពិតនៃទំនាយនេះ:
ស្ត្រីរូបនេះតំណាងឱ្យប្រជាជននៅស្ថានសួគ៌ដែលមានទេវតានៅស្ថានសួគ៌«យើងបានឃើញទីសំគាល់មួយនៅលើមេឃគឺមានស្ដ្រីម្នាក់ស្លៀកពាក់ព្រះ "និមិត្តរូបដ៏សំខាន់មួយបានលេចមកនៅស្ថានសួគ៌ គឺស្ដ្រីមួយរូបដណ្ដប់ថ្ងៃ ហើយខែនៅខាងក្រោមជើងរបស់នាង ឯក្បាលនាងមានមកុដធ្វើពីផ្កាយដប់ពីរ" (វិវរណៈ ១២:១)។ ស្ត្រីនេះត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា "ក្រុងយេរូសាឡឹមពីស្ថានលើ": "ប៉ុន្តែក្រុងយេរូសាឡិមនៅស្ថានលើមានសេរីភាព ហើយនាងជាម្ដាយរបស់យើង" (កាឡាទី ៤:២៦) ។ វាត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា "ក្រុងយេរូសាឡឹមនៅស្ថានសួគ៌": "ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាបានចូលទៅជិតភ្នំស៊ីយ៉ូន ក្រុងរបស់ព្រះដែលមានជីវិតរស់នៅ និងក្រុងយេរូសាឡិមនាស្ថានសួគ៌ ព្រមទាំងទេវតាជាច្រើនអនេក" (ហេព្រើរ ១២:២២) ។ សម្រាប់រាប់ពាន់ឆ្នាំដូចជាសារ៉ាភរិយារបស់អ័ប្រាហាំស្រ្តីម្នាក់នេះមកពីស្ថានសួគ៌គ្មានកូនសោះ (បានរៀបរាប់នៅក្នុងលោកុប្បត្ដិ ៣:១៥): "ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា:ក្រុងយេរូសាឡឹមអើយអ្នកដែលលែងមានកូន គឺប្រៀបដូចជាស្ត្រីអារតែឥឡូវនេះចូរស្រែកហ៊ោយ៉ាងសប្បាយ!អ្នកដែលលែងសំរាលកូនអើយ!ចូរអបអរសាទរឡើងដ្បិតភរិយាដែលស្វាមីបោះបង់ចោលនឹងមានកូនច្រើនជាងភរិយាដែលស្វាមីនៅជាមួយទៅទៀត" (អេសាយ ៥៤:១) ។ ទំនាយនេះបានប្រកាសថាស្ដ្រីដែលគ្មានកូននេះនឹងបង្កើតកូនជាច្រើន (ស្ដេចយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងស្ដេច ១៤៤.០០០នាក់)។
កូនចៅនៃស្ត្រីរី: សៀវភៅវិវរណៈបង្ហាញថាកូនប្រុសនេះជានរណា។ "និមិត្តរូបដ៏សំខាន់មួយបានលេចមកនៅស្ថានសួគ៌ គឺស្ដ្រីមួយរូបដណ្ដប់ថ្ងៃ ហើយខែនៅខាងក្រោមជើងរបស់នាង ឯក្បាលនាងមានមកុដធ្វើពីផ្កាយដប់ពីរ ២ នាងមានផ្ទៃពោះ ហើយក៏ស្រែកឡើងដោយឈឺចាប់និងដោយកើតទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងពេលដែលសម្រាលកូន។ (...) បន្ទាប់មក នាងសម្រាលកូនប្រុសមួយ ដែលជាបុរសដែលត្រូវឃ្វាលប្រជាជាតិទាំងឡាយដោយដំបងដែក។ ឯកូនរបស់នាងបានត្រូវយកយ៉ាងលឿនទៅឯព្រះនិងបល្ល័ង្ករបស់លោក" (វិវរណៈ១២:១,២,៥)។ ព្រះមហាក្សត្រយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រានិងជាព្រះរាជ្យរបស់ព្រះ "មើល! នាងនឹងមានផ្ទៃពោះ ក៏នឹងបង្កើតបុត្រមួយ ហើយនាងត្រូវឲ្យនាមបុត្រនោះថា យេស៊ូ។ បុត្រនោះនឹងធំឧត្តម ក៏នឹងត្រូវហៅថាបុត្ររបស់ព្រះដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់បំផុត ហើយព្រះយេហូវ៉ានឹងប្រគល់ឲ្យបុត្រនោះនូវបល្ល័ង្ករបស់ដាវីឌដែលជាបិតារបស់លោក" (លូកា ១:៣២,៣៣;ទំនុកដំកើង ២)។
ពស់ដើមគឺអារក្សសាតាំងថា: "ដូច្នេះ នាគដ៏ធំបានត្រូវបោះទម្លាក់ គឺពស់ដំបូងបង្អស់ ជាអ្នកដែលត្រូវហៅថាមេកំណាចនិងសាថាន និងជាអ្នកដែលកំពុងបំភាន់ពិភពលោកទាំងមូល វាបានត្រូវបោះទម្លាក់ទៅផែនដី ហើយបណ្ដាទេវតារបស់វាក៏បានត្រូវបោះទម្លាក់ទៅជាមួយនឹងវាដែរ" (វិវរណៈ១២:៩)។
ពូជរបស់សត្វពស់នេះគឺជាសត្រូវសេឡេស្ទាលនិងដីអស់អ្នកដែលកំពុងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយ៉ាងសកម្មរបស់ប្រឆាំងនឹងស្ដេចយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងការប្រឆាំងនឹងពួកបរិសុទ្ធនៅលើផែនដី: "ពូជពស់មានពិសអើយ! តើអ្នករាល់គ្នាអាចគេចផុតពីការផ្ដន្ទាទោសឲ្យទៅជ្រលងភ្នំហ៊ីណុំយ៉ាងដូចម្ដេចបាន? ហេតុនេះហើយ ខ្ញុំកំពុងចាត់ពួកអ្នកប្រកាសទំនាយ ពួកអ្នកប្រាជ្ញ និងពួកគ្រូបង្រៀនមកឯអ្នករាល់គ្នា។ អ្នកនឹងសម្លាប់ពួកគេខ្លះ ហើយព្យួរលើបង្គោលឈើ ក៏នឹងវាយពួកគេខ្លះទៀតដោយរំពាត់ខ្សែតីនៅក្នុងសាលាប្រជុំ ហើយបៀតបៀនពួកគេពីក្រុងមួយទៅក្រុងមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាទទួលទោសចំពោះការកម្ចាយឈាមរបស់មនុស្សសុចរិតទាំងអស់នៅផែនដី តាំងពីឈាមរបស់អេបិលដែលជាមនុស្សសុចរិតនោះ រហូតដល់ឈាមរបស់សាការី ជាកូនរបស់បារ៉ាគា ដែលអ្នករាល់គ្នាបានសម្លាប់នៅចន្លោះវិហារនិងទីបូជា" (ម៉ាថាយ ២៣:៣៣-៣៥) ។
ការរងរបួសទៅស្ត្រីម្នាក់កែងជើងនេះគឺការស្លាប់យញ្ញបូជានៅលើផែនដីដែលជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ: "មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពេលដែលលោកឃើញថាលោកមានភាពជាមនុស្សជាតិ លោកក៏បានបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូលស្តាប់បង្គាប់រហូតដល់ត្រូវស្លាប់ គឺស្លាប់លើបង្គោលទារុណកម្" (ភីលីព ២:៨)។ ការប្រោសឱ្យជាពីរបួសរបស់ស្ត្រីនៅកែងជើងគឺជាការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះគ្រីស្ទ: " រីឯមេដឹកនាំដែលផ្ដល់ជីវិត អ្នករាល់គ្នាបានសម្លាប់ចោលវិញ។ ប៉ុន្តែព្រះបានប្រោសលោកឲ្យរស់ឡើងវិញ ហើយយើងជាសាក្សីអំពីការពិតនោះ" (កិច្ចការ ៣:១៥)។
ការបំផ្លាញក្បាលពស់ជាការបំផ្លាញចោលអារក្សសាតាំងនិងពួកវិញ្ញាណកំណាចហើយនិងពួកសត្រូវរបស់ផែនដីនៃនគរព្រះនៅចុងបញ្ចប់នៃការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពាន់ឆ្នាំថា: "បន្តិចទៀតព្រះដែលផ្ដល់សេចក្ដីសុខសាន្តនឹងកិនកម្ទេចសាថាន* ក្រោមជើងរបស់អ្នករាល់គ្នា។ សូមគុណដ៏វិសេសលើសលប់របស់លោកយេស៊ូជាម្ចាស់របស់យើងនៅជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្" (រ៉ូម ១៦:២០) ។ "ហើយមេកំណាចដែលបានបំភាន់ពួកគេបានត្រូវបោះទៅក្នុងបឹងដែលឆេះដោយភ្លើងនិងស្ពាន់ធ័រ ជាកន្លែងដែលសត្វសាហាវនិងអ្នកប្រកាសទំនាយមិនពិតនៅរួចហើយ។ ពួកគេនឹងទទួលទារុណកម្មទាំងយប់ទាំងថ្ងៃជារៀងរហូតតទៅ" (វិវរណៈ ២០:១០ )។
1 - ព្រះធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ័ប្រាហាំ
«យើងនឹងប្រទានពរដល់អ្នកដ៏ច្រើនបរិបូណ៌យ៉ាងនោះដែរ យើងនឹងធ្វើអោយពូជពង្សរបស់អ្នកកើនចំនួនច្រើនឡើង ដូចផ្កាយនៅលើមេឃ និងដូចគ្រាប់ខ្សាច់នៅឆ្នេរសមុទ្រ។ ពូជពង្សអ្នកនឹងគ្រប់គ្រងលើនគររបស់ពួកខ្មាំងសត្រូវ។ ប្រជាជាតិទាំងប៉ុន្មាននៅលើផែនដីនឹងពោលថា គេបានទទួលពរតាមរយៈពូជពង្សរបស់អ្នក ព្រោះអ្នកបានស្ដាប់បង្គាប់យើង»
(លោកុប្បត្ដិ ២២:១៧,១៨)
កិច្ចព្រមព្រៀងអ័ប្រាហាំគឺជាការសន្យាថាមនុស្សទាំងអស់ដែលស្ដាប់បង្គាប់ព្រះនឹងត្រូវបានប្រទានពរតាមរយៈកូនចៅអ័ប្រាហាំ។ អ័ប្រាហាំមានកូនប្រុសមួយគឺអ៊ីសាកជាមួយសារ៉ាភរិយារបស់គាត់ (អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយដោយគ្មានកូនក្មេង) (លោកុប្បត្ដិ ១៧:១៩) ។ អាប្រាហាំសារ៉ានិងអ៊ីសាកគឺជាតួអង្គសំខាន់ក្នុងរឿងទំនាយដែលតំណាងឱ្យអត្ថន័យនៃអាថ៌កំបាំងដ៏ពិសិដ្ឋនិងមធ្យោបាយដែលព្រះនឹងសង្គ្រោះមនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់ (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)។
- ព្រះយេហូវ៉ាជាអាប្រាហាំដ៏ឧត្ដម: «បពិត្រព្រះអម្ចាស់ព្រះអង្គពិតជាព្រះបិតារបស់យើងខ្ញុំ។លោកអប្រាហាំពុំដែលបានស្គាល់យើងខ្ញុំទេលោកអ៊ីស្រាអែលក៏ពុំដែលបានឃើញយើងខ្ញុំដែរ គឺមានតែព្រះអង្គប៉ុណ្ណោះដែលជាព្រះបិតារបស់យើងខ្ញុំហើយតាំងពីដើមរៀងមក យើងតែងហៅព្រះអង្គថាជាព្រះដែលលោះយើងខ្ញុំ» (អេសាយ ៦៣:១៦ លូកា ១៦:២២)។
- ស្ត្រីនៅស្ថានសួគ៌តំណាងឱ្យសារ៉ាអស្ចារ្យដោយគ្មានកូនក្មេង (ទាក់ទងនឹងលោកុប្បត្ដិ ៣:១៥): "ព្រោះបទគម្ពីរចែងថា៖ «ស្ដ្រីអារដែលមិនបង្កើតកូនអើយ! ចូរត្រេកអរឡើង! ស្ដ្រីដែលមិនធ្លាប់ឈឺចាប់ដោយសម្រាលកូន ចូរបន្លឺសំឡេងហើយស្រែកឡើងដោយអំណរ!
ព្រោះកូនរបស់ស្ដ្រីដែលបានត្រូវបោះបង់ចោល គឺច្រើនជាងកូនរបស់ស្ដ្រីដែលមានប្ដី»។ ចំណែកយើងវិញ បងប្អូនអើយ យើងជាកូននៃសេចក្ដីសន្យានោះ ដូចអ៊ីសាកដែរ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះក៏ដូចសព្វថ្ងៃនេះដែរ ព្រោះអ្នកដែលកើតដូចមនុស្សទូទៅចាប់ផ្ដើមបៀតបៀនអ្នកដែលកើតដោយសារសកម្មពលរបស់ព្រះ។
ទោះជាយ៉ាងនោះក៏ដោយ តើបទគម្ពីរចែងយ៉ាងណា? «ចូរបណ្ដេញស្ដ្រីដែលជាអ្នកបម្រើនិងកូនប្រុសរបស់នាងចេញ ព្រោះកូនរបស់ស្ដ្រីជាអ្នកបម្រើនឹងមិនទទួលមត៌កជាមួយនឹងកូនប្រុសរបស់ស្ដ្រីដែលមានសេរីភាពឡើយ»។ ដូច្នេះ បងប្អូនអើយ យើងមិនមែនជាកូនរបស់ស្ដ្រីជាអ្នកបម្រើទេ
តែជាកូនរបស់ស្ដ្រីដែលមានសេរីភាព" (កាឡាទី ៤:២៧-៣១)។
- ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាអ៊ីសាកដ៏អស្ចារ្យ: " អាប្រាហាំនិងពូជរបស់គាត់បានទទួលសេចក្ដីសន្យាទាំងនោះ។ បទគម្ពីរមិនចែងថា៖ «ដល់ពូជទាំងឡាយ»
ហាក់ដូចជាមានគ្នាច្រើននោះទេ តែចែងថា៖ «ដល់ពូជរបស់អ្នក» ដោយសំដៅទៅមនុស្សម្នាក់ គឺជាគ្រិស្" (កាឡាទី ៣:១៦)។
(ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគឺជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះយេហូវ៉ាជាផ្លូវតែមួយគត់ដើម្បីទទួលសេចក្ដីសង្គ្រោះដ៏អស់កល្បជានិច្ច)
- ការរងរបួសកែងជើងរបស់ស្ត្រីសេឡេស្ទាល: ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរអាប្រាហាំឱ្យបូជាកូនអ៊ីសាករបស់គាត់។
លោកអប្រាហាំមិនបដិសេធ (ដោយសារតែគាត់បានគិតថាព្រះនឹងកើនឡើងម្តងទៀតបន្ទាប់ពីការបូជានេះអ៊ីសាក) (ហេប្រឺ ១១:១៧-១៩)) ។ មុននឹងយញ្ញបូជានោះព្រះបានរារាំងអាប្រាហាំកុំឱ្យធ្វើដូច្នេះ។ អ៊ីសាកត្រូវបានជំនួសដោយចៀមឈ្មោល: "ក្រោយហេតុការណ៍ទាំងនោះមក ព្រះជាម្ចាស់ក៏ល្បងលមើលចិត្តរបស់លោកអប្រាហាំ
គឺព្រះអង្គមានព្រះបន្ទូលហៅលោកថា៖ «អប្រាហាំ!»។ លោកឆ្លើយថា៖ «ក្រាបទូលព្រះអម្ចាស់»។ ព្រះជាម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «ចូរយកអ៊ីសាកកូនរបស់អ្នកមក គឺកូនប្រុសតែមួយដ៏ជាទីស្រឡាញ់របស់អ្នក ហើយទៅស្រុកម៉ូរីយ៉ាទៅ។
នៅទីនោះ ចូរយកវាធ្វើយញ្ញបូជានៅលើភ្នំមួយ ដែលយើងនឹងបង្ហាញប្រាប់អ្នក»។ ( ... ) លុះមកដល់កន្លែងដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្ហាញប្រាប់ លោកអប្រាហាំសង់អាសនៈមួយ ហើយយកអុសមកគរពីលើ រួចលោកចងអ៊ីសាក ជាកូន យកទៅដាក់ពីលើគំនរអុសនៅលើអាសនៈនោះ។
បន្ទាប់មក លោកអប្រាហាំទាញកាំបិតបម្រុងនឹងអារ កកូនធ្វើយញ្ញបូជា។ ពេលនោះ ស្រាប់តែទេវតារបស់ព្រះអម្ចាស់ហៅលោកពីលើមេឃមកថា៖ «អប្រាហាំ អប្រាហាំអើយ!»។ លោកតបថា៖ «ក្រាបទូល!»។ ១២ ទេវតាពោលថា៖ «កុំប្រហារជីវិតកូនឡើយ
កុំធ្វើអ្វីវាអោយសោះ ដ្បិតឥឡូវនេះ យើងដឹងថាអ្នកពិតជាកោតខ្លាចព្រះជាម្ចាស់មែន គឺអ្នកពុំបានបដិសេធនឹងប្រគល់កូន ដែលអ្នកមានតែមួយនេះមកយើងឡើយ»។ លោកអប្រាហាំងើបមុខឡើង ក្រឡេកទៅខាងក្រោយ ឃើញចៀមឈ្មោលមួយជាប់ស្នែងនឹងគុម្ពោតឈើ។
លោកអប្រាហាំក៏ទៅយកចៀមនោះមក ហើយធ្វើយញ្ញបូជាជំនួសកូនប្រុសរបស់លោក។ លោកអប្រាហាំដាក់ឈ្មោះកន្លែងនោះថា «ព្រះអម្ចាស់ផ្គត់ផ្គង់»។ ហេតុនេះហើយបានជាសព្វថ្ងៃនេះគេតែងពោលថា «នៅលើភ្នំរបស់ព្រះអម្ចាស់ ទ្រង់នឹងផ្គត់ផ្គង់អោយ»
(លោកុប្បត្តិ ២២:១-១៤) ព្រះយេហូវ៉ាបានផ្ដល់សម្រាប់ការបូជានេះពេលជាមួយព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គផ្ទាល់យេស៊ូវគ្រីស្ទនេះ។ ការលះបង់នេះធ្វើឱ្យព្រះយេហូវ៉ាឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង (អានឃ្លា "កូនប្រុសតែមួយរបស់អ្នកដែលអ្នកស្រឡាញ់ខ្លាំងណាស់" នេះ) ។ ព្រះយេហូវ៉ាជាអាប្រាហាំដ៏ឧត្ដមបានបូជាកូនប្រុសជាទីស្រឡាញ់របស់លោកយេស៊ូគ្រិស្ដដែលជាអ៊ីសាកដ៏ធំដើម្បីសង្គ្រោះមនុស្សជាតិដែលស្ដាប់បង្គាប់:
"ពីព្រោះព្រះស្រឡាញ់ពិភពលោកដល់ម៉្លេះបានជាលោកបានឲ្យបុត្រតែមួយ របស់លោក ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្រនោះអាចមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ ហើយមិនត្រូវបំផ្លាញឡើយ។ (... ) អ្នកណាដែលបង្ហាញជំនឿលើបុត្ររបស់លោក អ្នកនោះមានជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់
រីឯអ្នកណាដែលមិនស្តាប់បង្គាប់បុត្ររបស់លោក អ្នកនោះនឹងមិនទទួលជីវិតឡើយ តែកំហឹងរបស់ព្រះនៅជាប់នឹងអ្នកនោះ» (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦) ។ នេះជាការសម្រេចចុងក្រោយនៃការសន្យាដែលបានធ្វើដល់អ័ប្រាហាំនឹងត្រូវសម្រេចដោយព្រះពរអស់កល្បជានិច្ចមនុស្សដែលស្ដាប់បង្គាប់
នៅចុងបញ្ចប់នៃរជ្ជកាលរបស់ព្រះគ្រិស្ដមួយពាន់ឆ្នាំ: "រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ហើយព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។
លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ" (វិវរណៈ ២១:៣,៤)។
2 - សម្ព័ន្ធភាពនៃការកាត់ស្បែក
"ព្រះក៏បានឲ្យកិច្ចព្រមព្រៀងដែលទាក់ទងការកាត់ចុងស្បែក* ទៅគាត់។ ម៉្លោះហើយ ពេលដែលអ៊ីសាក ជាកូនរបស់គាត់កើតបានប្រាំបីថ្ងៃហើយ នោះគាត់បានកាត់ចុងស្បែកឲ្យ រួចអ៊ីសាកបានបង្កើតយ៉ាកុប យ៉ាកុបបានបង្កើតមេគ្រួសារទាំងដប់ពីររបស់យើង"
(កិច្ចការ ៧:៨)
សម្ពន្ធមេត្រីការកាត់ស្បែកនេះគឺដើម្បីជារូបភាពទូទៅនៃរាស្ដ្ររបស់ព្រ។ វាមានអត្ថន័យខាងវិញ្ញាណដែលបានបញ្ជាក់នៅក្នុងសុន្ទរកថាលារបស់លោកម៉ូសេក្នុងគម្ពីរនៃចោទិយកថាថា: "អ្នកត្រូវតែកាត់ស្បែកគ្របក្បាលលិង្គនៃបេះដូងរបស់អ្នកនិងមិនរឹងករបស់អ្នក" (ចោទិយកថា ១០:១៦)។ ការកាត់ស្បែកនៅក្នុងសាច់ឈាមមានន័យថាដែលត្រូវគ្នាទៅនឹងបេះដូងជាការខ្លួនវាជាប្រភពនៃជីវិត, ការស្តាប់បង្គាប់ព្រះ: «ចូរកូនថែរក្សាចិត្តគំនិតដោយប្រុងប្រយ័ត្ន ដ្បិតចិត្តគំនិតរបស់កូនយ៉ាងណា ជីវិតរបស់កូនក៏យ៉ាងនោះដែរ។» (សុភាសិត ៤:២៣)។
លោកស្ទេផានបានយល់ពីចំណុចការបង្រៀនជាមូលដ្ឋាននេះ។ គាត់បានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ដល់អ្នកស្ដាប់របស់គាត់ដែលមិនមានជំនឿទៅលើព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទទោះបីជាពួកគេបានកាត់ស្បែកយ៉ាងពិតប្រាកដក៏ដោយពួកគេគឺជាបេះដូងខាងវិញ្ញាណមិនកាត់ស្បែក: "ឱអ្នករឹងរូសដែលបិទទាំងចិត្តទាំងត្រចៀក* អើយ អ្នករាល់គ្នាតែងតែប្រឆាំងសកម្មពល* បរិសុទ្ធរបស់ព្រះ។ ពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាបានធ្វើយ៉ាងណា អ្នករាល់គ្នាក៏ធ្វើយ៉ាងនោះដែរ។ គ្មានអ្នកប្រកាសទំនាយណាម្នាក់ដែលពួកបុព្វបុរសរបស់អ្នករាល់គ្នាមិនបានបៀតបៀនទេ ពួកគេបានសម្លាប់អស់អ្នកដែលបានប្រកាសទុកជាមុនអំពីការមកដល់របស់លោកដែលជាអ្នកសុចរិត គឺជាអ្នកដែលអ្នករាល់គ្នាបានក្បត់និងធ្វើឃាត គឺអ្នករាល់គ្នា ដែលទទួលច្បាប់ ដូចដែលទេវតាបានពាំនាំមក ប៉ុន្តែអ្នករាល់គ្នាមិនបានធ្វើតាមទេ" (កិច្ចការ ៧:៥១-៥៣)។ អ្នកស្តាប់ទាំងនេះបានសំលាប់គាត់ដែលជាការបញ្ជាក់ថាឃាតកទាំងនេះគឺជាអ្នកមិនកាត់ស្បែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណខាងវិញ្ញាណ។
បេះដូងនិមិត្តរូបនេះគឺជាខាងវិញ្ញាណនៅក្នុងមនុស្សម្នាក់, ធ្វើឱ្យហេតុផលអមដោយពាក្យសម្តីនិងសកម្មភាព (ល្អឬអាក្រក់) ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានពន្យល់យ៉ាងច្បាស់នូវអ្វីដែលធ្វើឱ្យមនុស្សបរិសុទ្ធឬមិនបរិសុទ្ធ, ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌនៃបេះដូងរបស់គាត់ថា: «ក៏ប៉ុន្តែ អ្វីៗដែលចេញមកពីមាត់ នោះចេញពីក្នុងចិត្តមក ហើយគឺអ្វីៗទាំងនោះដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមិនស្អាតបរិសុទ្ធ។ ជាឧទាហរណ៍ គំនិតអាក្រក់ ឃាតកម្ម ការផិតក្បត់ អំពើប្រាសចាកសីលធម៌ខាងផ្លូវភេទ* ការលួច ការធ្វើជាសាក្សីក្លែងក្លាយ និងពាក្យប្រមាថ* សុទ្ធតែចេញពីក្នុងចិត្តមក។ គឺអ្វីៗទាំងនេះទេ ដែលធ្វើឲ្យមនុស្សមិនស្អាតបរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែការបរិភោគដោយមិនលាងដៃ ពុំមែនធ្វើឲ្យមនុស្សមិនស្អាតបរិសុទ្ធឡើយ» (ម៉ាថាយ ១៥:១៨-២០)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានរៀបរាប់មនុស្សនៅក្នុងស្ថានភាពមួយដែលមិនកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណដោយមានហេតុផលអាក្រក់ដែលធ្វើឱ្យគាត់ទៅជាមិនបរិសុទ្ធនិងមិនសមសម្រាប់ជីវិត (សូមមើលសុភាសិត ៤:២៣) ។ "មនុស្សល្អ បញ្ចេញអ្វីដ៏ល្អ ពីរបស់ល្អដែលគាត់បានសន្សំទុក រីឯមនុស្សអាក្រក់វិញ គាត់បញ្ចេញអ្វីដ៏អាក្រក់ពីរបស់អាក្រក់ ដែលគាត់បានសន្សំទុក" (ម៉ាថាយ ១២:៣៥) ។ នៅក្នុងផ្នែកដំបូងនៃសេចក្តីថ្លែងរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគាត់បានរៀបរាប់ពីមនុស្សម្នាក់ដែលមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណ។
សាវកប៉ូលក៏បានយល់ពីចំណុចបង្រៀននេះពីលោកម៉ូសេហើយបន្ទាប់មកពីព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ។ ការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណគឺការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះហើយបន្ទាប់មកដល់ព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទគ: «តាមការពិត ការកាត់ចុងស្បែក មានប្រយោជន៍ លុះត្រាតែអ្នកប្រព្រឹត្តតាមច្បាប់។ ក៏ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកជាអ្នកប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់វិញ ការដែលអ្នកបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក គឺដូចជាអ្នកមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែក។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើអ្នកណាម្នាក់ដែលមិនទាន់ទទួលការកាត់ចុងស្បែកកាន់តាមតម្រូវការដ៏សុចរិតរបស់ច្បាប់ អ្នកនោះនឹងត្រូវចាត់ទុកដូចជាអ្នកដែលបានទទួលការកាត់ចុងស្បែកហើយ មែនទេ? រួចដោយប្រព្រឹត្តតាមច្បាប់ អ្នកនោះដែលមិនបានទទួលការកាត់ចុងស្បែកពីកំណើត នឹងវិនិច្ឆ័យអ្នកវិញ ជាអ្នកប្រព្រឹត្តរំលងច្បាប់ដែលរួមបញ្ចូលក្បួនច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរនិងការកាត់ចុងស្បែក។ ២៨ ព្រោះមិនមែនសម្បកក្រៅទេ ដែលធ្វើឲ្យអ្នកណាម្នាក់ជាជនជាតិយូដាពិតប្រាកដនោះ ហើយការកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នកនោះក៏មិននៅលើរូបកាយគាត់ដែរ។ ប៉ុន្តែគឺអ្វីដែលនៅក្នុងចិត្ត ដែលធ្វើឲ្យអ្នកនោះជាជនជាតិយូដាពិតប្រាកដ ហើយការកាត់ចុងស្បែករបស់អ្នកនោះគឺនៅលើចិត្តគាត់វិញ ដោយសកម្មពល* របស់ព្រះ មិនមែនដោយក្បួនច្បាប់ជាលាយលក្ខណ៍អក្សរទេ។ អ្នកនោះទទួលសេចក្ដីសរសើរពីព្រះ មិនមែនពីមនុស្សឡើយ» (រ៉ូម ២:២៥-២៩)។
គ្រីស្ទានស្មោះត្រង់លែងស្ថិតក្រោមច្បាប់ដែលបានផ្ដល់ឱ្យលោកម៉ូសេហើយដូច្នេះវាត្រូវបានគេមិនមានកាតព្វកិច្ចដើម្បីអនុវត្តការកាត់ស្បែករាងកាយ, ជាមានចែងទុកក្នុងក្រឹត្យភូមិភាគកិច្ចការ ១៥:១៩,២០,២៨,២៩។ នេះត្រូវបានបញ្ជាក់ដោយអ្វីដែលត្រូវបានសរសេរនៅក្រោមការបំផុសគំនិតដែលសាវ័កប៉ូល: «ព្រោះគ្រិស្ដជាទីបញ្ចប់នៃច្បាប់ ដើម្បីឲ្យអស់អ្នកណាដែលបង្ហាញជំនឿនឹងមានសេចក្ដីសុចរិត» (រ៉ូម ១០:៤)។ "នៅពេលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅ បើអ្នកណាម្នាក់កាត់ស្បែក*រួចហើយ មិនត្រូវលុបបំបាត់ការកាត់ស្បែកនោះឡើយ បើមិនកាត់ស្បែកនៅពេលព្រះអង្គត្រាស់ហៅ ក៏មិនបាច់កាត់ស្បែកដែរ។ ការកាត់ស្បែក ឬមិនកាត់ស្បែកនោះ គ្មានសារៈសំខាន់អ្វីសោះ មានតែការប្រតិបត្តិតាមបទបញ្ជា*របស់ព្រះជាម្ចាស់វិញទេដែលសំខាន់" (១ កូរិនថូស ៧:១៨,១៩)។ ឥឡូវនេះពួកគ្រីស្ទានត្រូវមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណគឺដើម្បីនិយាយថាការស្ដាប់បង្គាប់ព្រះយេហូវ៉ានិងមានជំនឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦,៣៦)។
អ្នកណាចង់ចូលរួមនៅក្នុងពិធីបុណ្យរំលងដើម្បីឱ្យបានទទួលពិធីកាត់ស្បែក។ បច្ចុប្បន្ននេះគ្រីស្ទាន (អ្វីដែលជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ (សេឡេស្ទាលឬដី)), ត្រូវតែមានការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណរបស់បេះដូងមុនពេលបរិភោគនំបុ័ងឥតមេនិងពិសាពីពែងនេះការរំលឹកនៃការស្លាប់របស់ព្រះគ្រីស្ទថា: «ចូរឲ្យអ្នកនោះគិតពិចារណាឲ្យបានដិតដល់ ដើម្បីដឹងថាខ្លួនសមឬមិនសមនឹងទទួល រួចសឹមបរិភោគនំប៉័ងនោះនិងផឹកពីពែងនោះចុះ» (កូរិនថូសទី ១ ១១: ២៨,ប្រៀបធៀបជាមួយនឹងនិក្ខមនំ ១២:៤៨ (បុណ្យចម្លង))។
3 - សម្ព័ន្ធភាពនៃច្បាប់រវាងព្រះនិងជនជាតិអ៊ីស្រាអែល
"ចូរអ្នករាល់គ្នាប្រុងប្រយ័ត្នខ្លួន កុំបំភ្លេចសម្ពន្ធមេត្រីដែលព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នក បានចងជាមួយអ្នកអោយសោះ។ កុំធ្វើរូបចម្លាក់ ឬរូបតំណាងអ្វីមួយ ផ្ទុយពីព្រះបន្ទូលដែលព្រះអម្ចាស់ ជាព្រះរបស់អ្នក បានហាមឡើយ"
(ចោទិយកថា ៤:២៣)
អ្នកសម្រុះសម្រួលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងនេះគឺម៉ូសេ: "នៅគ្រានោះ ព្រះអម្ចាស់បានបង្គាប់អោយខ្ញុំបង្រៀនអ្នករាល់គ្នាអំពីច្បាប់ និងវិន័យ ដើម្បីអោយអ្នករាល់គ្នាប្រតិបត្តិតាម នៅក្នុងស្រុកដែលអ្នករាល់គ្នាចូលទៅកាន់កាប់" (ចោទិយកថា ៤:១៤)។ សម្ព័ន្ធភាពនេះត្រូវបានទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធទៅនឹងសម្ពន្ធមេត្រីរបស់ការកាត់ស្បែកដែលជានិមិត្ដរូបនៃការគោរពប្រតិបត្តិចំពោះព្រះ (ចោទិយកថា ១០:១៦ ប្រៀបធៀបជាមួយនឹងរ៉ូម ២:២៥-២៩)។ សម្ព័ន្ធភាពនេះនឹងមាននៅក្នុងបែបផែនរហូតដល់ព្រះមេស៊ី: «ក្នុងរយៈពេលប្រាំពីរឆ្នាំ ស្ដេចនោះនឹងបង្ខំអោយប្រជាជាតិជាច្រើនចុះសន្ធិសញ្ញាយ៉ាងតឹងរ៉ឹង ហើយនៅអំឡុងពេលបីឆ្នាំកន្លះ ស្ដេចបញ្ឈប់លែងអោយមានការថ្វាយយញ្ញបូជា ឬថ្វាយតង្វាយទៀតហើយ» (ដានីយ៉ែល ៩:២៧)។ សម្ព័ន្ធភាពនេះនឹងត្រូវបានជំនួសដោយកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះបើយោងតាមទំនាយរបស់យេរេមាថា: «ព្រះអម្ចាស់មានព្រះបន្ទូលថា៖ «នៅគ្រាខាងមុខយើងនឹងចងសម្ពន្ធមេត្រីថ្មីជាមួយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល និងប្រជាជនយូដា។ សម្ពន្ធមេត្រីថ្មីនេះ មិនដូចសម្ពន្ធមេត្រីដែលយើងបានចងជាមួយបុព្វបុរសរបស់ពួកគេ នៅគ្រាដែលយើងដឹកដៃបុព្វបុរសនោះ នាំចេញពីស្រុកអេស៊ីបទេ។ ទោះបីយើងជាម្ចាស់របស់ពួកគេក្ដីក៏ពួកគេផ្ដាច់សម្ពន្ធមេត្រីរបស់យើងដែរ» (យេរេមា ៣១:៣១,៣២)។
គោលបំណងនៃក្រឹត្យវិន័យដែលបានប្រទានដល់សាសន៍អ៊ីស្រាអែលគឺដើម្បីរៀបចំមនុស្សសម្រាប់ការយាងមករបស់ព្រះមេស្ស៊ី។ ច្បាប់បានបង្រៀនអំពីតម្រូវការនៃការរំដោះពីអំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិ (ដែលតំណាងដោយប្រជាជនអ៊ីស្រាអែល): "ម៉្លោះហើយ ដូចភាពខុសឆ្គង បានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលតាមរយៈភាពខុសឆ្គង ដូច្នេះ សេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស . . . ។ ព្រោះមានការខុសឆ្គងក្នុងពិភពលោក រហូតដល់មានច្បាប់ ប៉ុន្តែការខុសឆ្គងមិនបានត្រូវយកមកគិតកាលដែលគ្មានច្បាប់ឡើយ" (រ៉ូម ៥:១២,១៣)។ ក្រឹត្យវិន័យរបស់ព្រះបានបញ្ជាក់ពីស្ថានភាពបាបកម្មនៃមនុស្សជាតិ។ នាងបាននាំពន្លឺនៃអំពើបាបនៃមនុស្សជាតិទាំងអស់ដែលតំណាងនៅពេលនោះដោយពួកអ៊ីស្រាអែលថា: "តើយើងត្រូវនិយាយយ៉ាងណាវិញ? តើច្បាប់ខុស ឬ? ទេ! មិនអាចទេ! តាមពិត ប្រសិនបើគ្មានច្បាប់ នោះខ្ញុំមិនដឹងថាការខុសឆ្គងជាអ្វីទេ។ ជាឧទាហរណ៍ ប្រសិនបើច្បាប់មិនបានចែងថា៖ «អ្នកមិនត្រូវប៉ងប្រាថ្នាចង់បានរបស់អ្នកដទៃ» នោះខ្ញុំមិនបានដឹងថាការប៉ងប្រាថ្នាចង់បានរបស់អ្នកដទៃគឺខុស។ ប៉ុន្តែ ដោយសារបញ្ញត្តិនោះ ភាពខុសឆ្គងបានឆ្លៀតឱកាសបណ្ដាលឲ្យខ្ញុំប៉ងប្រាថ្នាចង់បានរបស់សព្វបែបយ៉ាង ដែលជារបស់អ្នកដទៃ ព្រោះពេលគ្មានច្បាប់ ភាពខុសឆ្គងប្រៀបដូចជាស្លាប់ហើយ។ តាមពិត កាលដែលមិនទាន់មានច្បាប់ ខ្ញុំមានជីវិត ប៉ុន្តែក្រោយពីបញ្ញត្តិបានមកដល់ហើយ ភាពខុសឆ្គងបានរស់ឡើងវិញ តែខ្ញុំបានស្លាប់។ ហើយបញ្ញត្តិដែលនាំឲ្យទទួលជីវិត ខ្ញុំឃើញថានាំទៅដល់សេចក្ដីស្លាប់។ ព្រោះ ដោយសារបញ្ញត្តិនោះ ភាពខុសឆ្គងបានឆ្លៀតឱកាសល្បួងលួងលោមខ្ញុំ ហើយបានសម្លាប់ខ្ញុំតាមរយៈបញ្ញត្តិនោះ។ ចំណែកឯច្បាប់វិញ នោះបរិសុទ្ធ ហើយបញ្ញត្តិគឺបរិសុទ្ធ សុចរិតយុត្តិធម៌ និងល្" (រ៉ូម ៧:៧-១២)។ ដូច្នេះក្រឹត្យវិន័យមាននាទីណែនាំយើងទៅកាន់ព្រះគ្រិស្ដដើម្បីអោយយើងបានសុចរិតដោយសារជំនឿ: "ហេតុនេះ ច្បាប់បានធ្វើជាគ្រូដែលនាំយើងទៅដល់គ្រិស្ដ ដើម្បីឲ្យព្រះប្រកាសថាយើងជាមនុស្សសុចរិតដោយសារជំនឿ។ ប៉ុន្តែឥឡូវដែលជំនឿនោះបានមកដល់ហើយ យើងលែងនៅក្រោមអំណាចគ្រូទៀត" (កាឡាទី ៣:២៤,២៥)។ ច្បាប់ល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះដែលបានផ្តល់ឱ្យសាច់ឈាមដើម្បីធ្វើបាបតាមរយៈការរំលងរបស់មនុស្សបានបង្ហាញពីភាពចាំបាច់នៃការថ្វាយយញ្ញបូជាដែលនាំទៅដល់ការប្រោសលោះដល់មនុស្សដោយសារតែសេចក្ដីជំនឿរបស់គាត់។ ការលះបង់នេះគឺជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ: «ដូចកូនមនុស្សក៏មិនបានមកដើម្បីឲ្យគេបម្រើលោកដែរ តែបានមកដើម្បីបម្រើគេវិញ ហើយឲ្យជីវិតខ្លួនជាថ្លៃលោះមនុស្សជាច្រើនផង» (ម៉ាថាយ ២០:២៨)។
ទោះបីជាព្រះគ្រីស្ទជាទីបញ្ចប់នៃច្បាប់ក៏ដោយក៏ការពិតនៅតែថាបច្ចុប្បន្នវានៅតែបន្តមានតម្លៃទំនាយដែលអាចឱ្យយើងយល់អំពីគំនិតរបស់ព្រះ (តាមរយៈព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ) អំពីអនាគត។ «ព្រោះថា ច្បាប់ជាស្រមោលនៃពរដែលនឹងមកដល់ ប៉ុន្តែមិនមែនជារូបពិតនោះទេ» (ហេព្រើរ ១០:១, កូរិនថូសទី ១ ២:១៦)។ វាគឺជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដែលនឹងធ្វើឱ្យ«របស់ដ៏ល្អ»ទាំងនេះក្លាយជាការពិត: «ព្រោះការទាំងនោះគ្រាន់តែជាស្រមោលនៃអ្វីៗដែលនឹងមក ប៉ុន្តែរូបពិតគឺជាគ្រិស្» (កូល៉ុស ២:១៧)។
4 - កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីរវាងព្រះនិងអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ
«ហើយសូមឲ្យអស់អ្នកដែលរស់នៅស្របតាមខ្នាតតម្រានៃការប្រព្រឹត្តនេះ ពោលគឺអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ បានប្រកបទៅដោយសេចក្ដីសុខសាន្តនិងសេចក្ដីមេត្តាករុណា»
(កាឡាទី ៦:១៦)
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទគឺជាអ្នកសម្រុះសម្រួលនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី: «ព្រោះមានព្រះតែមួយ និងអ្នកសម្រុះសម្រួលតែមួយរវាងព្រះនិងមនុស្សជាតិ គឺបុរសម្នាក់ គ្រិស្ដយេស៊ូ» (ធីម៉ូថេទី ១ ២: ៥) ។ កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះបានសម្រេចទំនាយនៅយេរេមា ៣១: ៣១,៣២។ ធីម៉ូថេទី ១ ២:៥ សំដៅទៅលើបុរសទាំងអស់ដែលជឿលើយញ្ញបូជារបស់ព្រះគ្រីស្ទ (យ៉ូហាន ៣:១៦) ។ អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះតំណាងក្រុមជំនុំគ្រិស្ដសាសនិកទាំងមូល។ យ៉ាងណាក៏ដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាអ៊ីស្រាអែលនៃព្រះនឹងមានចំណែកមួយនៅស្ថានសួគ៌និងមួយទៀតនៅលើផែនដី។
ជនជាតិអ៊ីស្រាអែលរបស់ព្រះជាម្ចាស់នៅស្ថានបរមសុខមាន ១៤៤០០០ ថ្មីក្រុងយេរូសាឡឹម, រដ្ឋធានីនឹងហូរទៅកន្លែងដែលសិទ្ធិអំណាចនៃព្រះដែលបានមកពីលើមេឃមកផែនដី (វិវរណ ៧:៣-៨ "អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ" នៅលើមេឃ ១២x១២០០០ = ១៤៤០០០): "ខ្ញុំក៏ឃើញក្រុងបរិសុទ្ធ គឺក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីចុះមកពីព្រះនៅស្ថានសួគ៌ ហើយក្រុងនោះបានត្រូវរៀបចំដូចកូនក្រមុំដែលបានតុបតែងខ្លួនដើម្បីស្វាមីរបស់នាង" (វិវរណៈ ២១:២)។
«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»នៅលើផែនដីនឹងត្រូវបង្កើតដោយមនុស្សដែលនឹងរស់នៅក្នុងសួនមនោរម្យនៅលើផែនដីនាអនាគតដែលទ្រង់ត្រូវបានតែងតាំងដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទ: «លោកយេស៊ូមានប្រសាសន៍ទៅពួកគាត់ថា៖ «ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាការពិតថា ក្នុងគ្រាបង្កើតសាជាថ្មី ពេលដែលកូនមនុស្សអង្គុយលើបល្ល័ង្ករុងរឿងរបស់លោក នោះអ្នករាល់គ្នាដែលបានកាន់តាមខ្ញុំ ក៏នឹងអង្គុយលើបល្ល័ង្កដប់ពីរ ហើយវិនិច្ឆ័យសេចក្ដីកុលសម្ព័ន្ធអ៊ីស្រាអែលទាំងដប់ពីរ» (ម៉ាថាយ ១៩:២៨ )។ «អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»នៅលើផែនដីត្រូវបានរៀបរាប់នៅក្នុងទំនាយរបស់អេសេគាល ៤០-៤៨។
បច្ចុប្បន្ននេះ«អ៊ីស្រាអែលនៃព្រះ»គឺជាគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមខាងស្ថានសួគ៌និងគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ដែលមានសេចក្ដីសង្ឃឹមរស់នៅលើផែនដីជារៀងរហូត (វិវរណះ ៧:៩-១៧)។
នៅល្ងាចថ្ងៃនៃការប្រារព្ធពិធីនៃបុណ្យរំលងចុងក្រោយនេះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានប្រារព្ធកំណើតនៃសម្ព័ន្ធភាពថ្មីនេះជាមួយសាវ័កស្មោះត្រង់ដែលនៅជាមួយលោកថា: «លោកក៏យកនំប៉័ងមួយដុំ អរគុណព្រះ រួចកាច់ ហើយឲ្យពួកគាត់ ដោយពោលថា៖ «នេះជាតំណាងរូបកាយរបស់ខ្ញុំដែលនឹងត្រូវប្រគល់ឲ្យ ដើម្បីអ្នករាល់គ្នា។ ចូរបន្តធ្វើដូច្នេះ ដើម្បីរំលឹកដល់ខ្ញុំ»។ លុះពិសាអាហារល្ងាចហើយ លោកយកពែងនោះធ្វើបែបដូច្នោះដែរ ដោយមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពែងនេះជាតំណាងកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី ដែលមានមូលដ្ឋានលើឈាមរបស់ខ្ញុំ ដែលនឹងត្រូវបង្ហូរចេញដើម្បីអ្នករាល់គ្នា» (លូកា ២២:១៩,២០)។
កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះទាក់ទងនឹងពួកគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់ទាំងអស់ដោយមិនគិតពី«ក្តីសង្ឃឹម»របស់ពួកគេ (នៅលើមេឃឬលើផែនដី) ។ កិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនេះជាប់ទាក់ទងនឹងការកាត់ស្បែកខាងព្រលឹងវិញ្ញាណ (រ៉ូម ២:២៥-២៩) ។ ដើម្បីវិសាលភាពដែលថាគ្រីស្ទានស្មោះត្រង់នោះគឺការកាត់ស្បែកខាងវិញ្ញាណនេះនៃបេះដូង, វាអាចយកនំបុ័ងឥតមេហើយលើកពែងតំណាងឱ្យលោហិតនៃសម្ពន្ធមេត្រីថ្មីនេះ (អ្វីដែលជាក្តីសង្ឃឹមរបស់ពួកគេ (សេឡេស្ទាលឬលើផែនដី)) ថា: "ចូរឲ្យអ្នកនោះគិតពិចារណាឲ្យបានដិតដល់ ដើម្បីដឹងថាខ្លួនសមឬមិនសមនឹងទទួល រួចសឹមបរិភោគនំប៉័ងនោះនិងផឹកពីពែងនោះចុះ" (កូរិនថូសទី ១ ១១:២៨)។
5 - សម្ព័ន្ធភាពសម្រាប់នគរ:រវាងព្រះយេហូវ៉ានិងលោកយេស៊ូគ្រិស្ដនិងរវាងលោកយេស៊ូគ្រិស្ដនិង ១៤៤០០០នាក់
"ក៏ប៉ុន្តែ អ្នករាល់គ្នាបាននៅជាប់ជាមួយនឹងខ្ញុំ ពេលដែលខ្ញុំមានទុក្ខលំបាក ហើយខ្ញុំធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងអ្នករាល់គ្នា ដូចបិតារបស់ខ្ញុំបានធ្វើកិច្ចព្រមព្រៀងជាមួយនឹងខ្ញុំ ពោលគឺសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នករាល់គ្នាពិសាអាហារពិសាស្រានៅតុរបស់ខ្ញុំក្នុងរាជាណាចក្ររបស់ខ្ញុំ ហើយអង្គុយលើបល្ល័ង្កដើម្បីវិនិច្ឆ័យកុលសម្ព័ន្ធទាំងដប់ពីរនៃអ៊ីស្រាអែល"
(លូកា ២២:២៨-៣០)
កិច្ចព្រមព្រៀងនេះត្រូវបានធ្វើឡើងនៅយប់តែមួយដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានប្រារព្ធពិធីនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មី។ នេះមិនមានន័យថាពួកគេជាសម្ព័ន្ធភាពដូចគ្នាពីរ។ កិច្ចព្រមព្រៀងមួយសម្រាប់រាជាណាចក្រនេះគឺរវាងព្រះយេហូវ៉ានិងព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងបន្ទាប់មកព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដនិង ១៤៤០០០ នាក់ដែលនឹងគ្រប់គ្រងនៅស្ថានបរមសុខជាស្ដេចនិងបូជាចារ្យ (វិវរណៈ ៥:១០ នោះ ៧:៣-៨; ១៤:១- ៥)។
សម្ពន្ធមេត្រីនេះគឺជាការសន្យារបស់ព្រះទាក់ទងនឹងអចិន្ដ្រៃយ៍នៃវង្សត្រកូលរបស់ដាវីឌដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទជាកូនចៅនៅលើផែនដីនិងជាស្ដេចនៅស្ថានសួគ៌ដែលព្រះយេហូវ៉ាបានតាំងឡើងនៅឆ្នាំ ១៩១៤ ដើម្បីបំពេញសេចក្ដីសន្យា សម្រាប់រាជាណាចក្រមួយ (សាំយូអែលទី២ ៧:១២-១៦ ម៉ាថាយ ១:១-១៦ លូកា ៣:២៣-៣៨ ទំនុកដំកើង ២)។
កិច្ចព្រមព្រៀងមួយសម្រាប់រាជាណាចក្របានធ្វើឡើងរវាងព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទនិងសាវ័ករបស់ទ្រង់និងដោយផ្នែកបន្ថែមជាមួយក្រុមមនុស្ស ១៤៤០០០ នាក់, នេះគឺជាការពិតនៅក្នុងការសន្យាមួយនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍សេឡេស្ទាលដែលនឹងប្រព្រឹត្តទៅក្នុងរយៈពេលខ្លីមុនពេលគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងថា: "ចូរយើងអរសប្បាយនិងត្រេកអរឲ្យខ្លាំង ហើយចូរយើងសរសើរតម្កើងលោក ពីព្រោះវេលាសម្រាប់ពិធីមង្គលការរបស់កូនចៀមបានមកដល់ហើយ ឯភរិយារបស់លោកបានរៀបចំខ្លួន។ ព្រោះនាងបានត្រូវអនុញ្ញាតឲ្យស្លៀកពាក់ក្រណាត់សាច់ល្អដែលស្អាតហើយភ្លឺ ពីព្រោះក្រណាត់សាច់ល្អនោះតំណាងការប្រព្រឹត្តដ៏សុចរិតរបស់ពួកអ្នកបរិសុទ្ធ" (វិវរណៈ ១៩:៧,៨)។ ទំនុកទី ៤៥ រៀបរាប់អំពីអាពាហ៍ពិពាហ៍នៅស្ថានសួគ៌រវាងស្ដេចយេស៊ូវគ្រីស្ទនិងភរិយារបស់ទ្រង់ដែលជាក្រុងយេរូសាឡិមថ្មី (វិវរណៈ ២១:២)។ ចាប់ពីអាពាហ៍ពិពាហ៍នេះនឹងកើតជាចៅហ្វាយនៃនគរនៅលើផែនដី: "បពិត្រព្រះរាជា សូមអោយព្រះរាជបុត្រព្រះអង្គបានឡើងគ្រងរាជ្យតពីព្រះអយ្យកោរបស់ព្រះអង្គ។ព្រះអង្គនឹងតែងតាំងព្រះបុត្រារបស់ព្រះអង្គអោយគ្រប់គ្រងទួទាំងនគរ" (ទំនុកដំកើង ៤៥:១៦ អេសាយ ៣២:១,២)។
ពរជ័យអស់កល្បនៃកិច្ចព្រមព្រៀងថ្មីនិងកិច្ចព្រមព្រៀងសម្រាប់រាជាណាចក្រមួយនឹងសម្រេចកិច្ចព្រមព្រៀងអ័ប្រាហាំដែលនឹងប្រទានពរដល់គ្រប់សាសន៍។ ការសន្យារបស់ព្រះនឹងត្រូវបានបំពេញយ៉ាងពេញលេញ: "ដែលមានមូលដ្ឋានលើសេចក្ដីសង្ឃឹមឲ្យបានជីវិតគ្មានទីបញ្ចប់ ជាអ្វីដែលព្រះដែលមិនអាចកុហក បានសន្យាតាំងពីយូរយារណាស់មកហើយ" (ទីតុស ១:២)។
("គោលបំណងក្នុងគម្ពីរប៊ី" ត្រូវបានពន្យល់បន្ទាប់ពី ខាងក្រោម)
SOLA SCRIPTURA
តំណភ្ជាប់ (ជាពណ៌ខៀវ) ជាភាសាដែលអ្នកជ្រើសរើសនាំអ្នកទៅអត្ថបទផ្សេងទៀតដែលសរសេរជាភាសាដូចគ្នា។ តំណភ្ជាប់ខៀវបានសរសេរជាភាសាអង់គ្លេសដឹកនាំអ្នកទៅអត្ថបទមួយជាភាសាអង់គ្លេស។ ក្នុងករណីនេះអ្នកក៏អាចជ្រើសរើសបានពីបីភាសាផ្សេងទៀតដូចជាអេស្ប៉ាញព័រទុយហ្គាល់និងបារាំង។
ការប្រារព្ធពិធីរំលឹកនៃការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទ
English Español Português Français Català Românesc Italiano Deutsch
Polski Magyar Hrvatski Slovenský Slovenski český Shqiptar Nederlands
Svenska Norsk Suomalainen Dansk Icelandic Lietuvos Latvijas Eesti
ქართული ελληνικά հայերեն Kurd Türk العربية فارسی עברי
Pусский Yкраїнський Македонски Български Монгол беларускі Қазақ Cрпски
हिन्दी नेपाली বাঙালি ਪੰਜਾਬੀ தமிழ் 中国 ไทย ខ្មែរ ລາວ Tiếng việt 日本の 한국의
"ពីព្រោះចក្ខុវិស័យនៅតែជាពេលវេលាកំណត់ហើយវានៅតែបន្ទាន់រហូតដល់ទីបញ្ចប់ហើយវានឹងមិនកុហកទេ។ ទោះបីជានាងយឺតក៏ដោយក៏នៅតែបន្តរង់ចាំ។ ពីព្រោះវានឹងក្លាយជាការពិត។ នាងនឹងមិនយឺតទេ"
(ហាបាគុក ២:៣)
សារនេះត្រូវបានសរសេរជាពិសេសសម្រាប់ "ពួកអ្នកគង្វាល" នៃក្រុមជំនុំផ្សេងៗគ្នាឬក្រុមជំនុំគ្រីស្ទានប៉ុន្តែក៏សម្រាប់អ្នកជឿនៃសាសនាដទៃទៀតដែលមិនមែនជាគ្រីស្ទបរិស័ទ
គោលបំណងនៃគេហទំព័រនេះគឺដើម្បីលើកទឹកចិត្ដអ្នកអានឱ្យបន្ដ«រង់ចាំ»ថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា។ វាជាការសំខាន់ដើម្បីសហការខិតខំប្រឹងប្រែងដោយស្មោះរបស់យើងលើសពីភាពខុសគ្នានៃទស្សនៈសាសនាគ្រីស្ទានដើម្បីរៀបចំយើងសម្រាប់ថ្ងៃនេះ។ ដូចដែលវាត្រូវបានសរសេរនៅក្នុងអេម៉ុស 5:18 (ព្រះគម្ពីរ): "វេទនាដល់អស់អ្នកដែលចង់បានថ្ងៃរបស់ព្រះយេហូវ៉ា! តើនេះមានន័យយ៉ាងណាចំពោះថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ា? វានឹងក្លាយជាភាពងងឹតមិនមែនពន្លឺទេ"។ មែនហើយថ្ងៃនៃព្រះយេហូវ៉ានឹងអាក្រក់ណាស់ (សេផានា ១:១៤-១៨) ។
យ៉ាងណាក៏ដោយយើងត្រូវតែមានអាកប្បកិរិយាក្លាហាននិងវិជ្ជមាន។ យើងត្រូវប្រុងប្រយ័ត្នដូចជាព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថា: "ដូច្នេះ ចូរចាំយាម ពីព្រោះអ្នករាល់គ្នាមិនដឹងថាម្ចាស់របស់អ្នកនឹងមកវិញនៅថ្ងៃណាឡើយ។" (ម៉ាថាយ ២៤:៤២, ២៥:១៣) ។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានទទួលសិរីរុងរឿងនៅក្នុងគម្ពីរវិវរណៈបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ថាការខ្វះការប្រុងប្រយ័ត្ននឹងមានគ្រោះថ្នាក់។ "ដូច្នេះ ចូរចាំជាប់នូវអ្វីដែលអ្នកបានទទួលនិងអ្វីដែលអ្នកបានឮ ហើយចូរកាន់ខ្ជាប់តាមសេចក្ដីនោះ ព្រមទាំងប្រែចិត្ត។ ប្រសិនបើអ្នកមិនភ្ញាក់ខ្លួនទេ ខ្ញុំប្រាកដជានឹងមកដូចចោរ ហើយអ្នកនឹងមិនដឹងថាខ្ញុំមកនៅពេលណាឡើយ" (វិវរណៈ ៣:៣) ។
បើមិនច្បាស់អំពី«ថ្ងៃនិងម៉ោងនេះ»នោះមានព័ត៌មានព្រះគម្ពីរគ្រប់គ្រាន់ដែលអនុញ្ញាតឱ្យយើងត្រៀមខ្លួនជាមុនហើយយល់ឱ្យបានទាន់ពេលវេលា "ពេលវេលា" (អ្វីដែលត្រូវធ្វើ?) ។ ការពិនិត្យមើលយ៉ាងច្បាស់លាស់នូវការសម្រេចទំនាយសព្វថ្ងៃនេះអាចជួយយើងឱ្យយល់ថាថ្ងៃនេះជិតដល់ហើយ ((The King Jesus Christ; The Two Kings; Gog of Magog)។ យើងត្រូវគិតអំពីសេចក្ដីសង្ឃឹមនេះចំពោះការរៀបចំរបស់យើងដែលជាការសម្ដែងនូវការអត់ធ្មត់របស់ព្រះ: " ព្រះយេហូវ៉ាមិនយឺតក្នុងការធ្វើតាមសេចក្ដីសន្យារបស់លោក ដូចមនុស្សខ្លះគិតថាយឺតនោះទេ ប៉ុន្តែលោកអត់ធ្មត់នឹងយើង ពីព្រោះលោកមិនចង់ឲ្យអ្នកណាត្រូវបំផ្លាញចោលឡើយ តែចង់ឲ្យមនុស្សទាំងអស់មានឱកាសប្រែចិត្ត" (ពេត្រុសទី ២ ៣:៩)។ (ការបង្រៀនព្រះគម្ពីរមូលដ្ឋាន (ហាមក្នុងគម្ពីរ)) ។
មែនហើយការរំពឹងទុករបស់អ្នកយាមគឺជាពរជ័យមួយចំពោះជីវិតរបស់យើងដែលជាមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់យើងនិងអ្នកជិតខាងជាទូទៅ។ វាជាការសំខាន់ក្នុងការយល់យ៉ាងច្បាស់ណាស់នូវអ្វីដែលការរៀបចំនេះគឺមុនពេលនិងក្រោយគ្រាវេទនាដ៏ធំ។ បើសេចក្ដីណែនាំទាំងនេះត្រូវបានកត់ទុកក្នុងគម្ពីរគឺសម្រាប់យើងប្រើវា (Be Prepared) (The Christian Community)។
នៅក្នុងព្រះគម្ពីរត្រូវបានពិពណ៌នាអំពីពរជ័យនៅលើផែនដីនៃព្រះរាជាណាចក្ររបស់ព្រះ។ (The Release) ។ យើងអាចយល់ពីអ្វីដែលជាការរស់ឡើងវិញ (The Heavenly Resurrection (14000);The Earthly Resurrection;The Welcoming of the Resurrected Ones;The Allotted Place of the Resurrected Ones) ។ យើងអាចយល់ពីរបៀបដែលនគររបស់ព្រះនឹងគ្រប់គ្រងលើផែនដី (The Earthly Administration of the Kingdom of God) (The Prince The Priest) ។ មែនហើយពរជ័យទាំងអស់នេះលេចឡើងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរដើម្បីលើកទឹកចិត្តយើងពង្រឹងជំនឿរបស់យើង។ ចំណេះដឹងព្រះគម្ពីរនេះជារបស់ព្រះយេហូវ៉ាដែលជារបស់ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទដ្បិតព្រះគម្ពីរបានចែងថា: "ព្រោះ«តើអ្នកណាស្គាល់គំនិតរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដើម្បីអាចណែនាំលោកបាន?» តែយើងមានចិត្តគំនិតរបស់គ្រិស្ដវិញ" (កូរិនថូសទី១ ២:១៦) ។
បើអ្នកជាអ្នកដឹកនាំសាសនាអ្នកគង្វាលជាគ្រូគង្វាលឬជាសង្ឃចូរកុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រើសេចក្ដីបង្រៀននេះដើម្បីពង្រឹងជំនឿរបស់«ចៀម»ដែលមានភារកិច្ចរបស់អ្នកដើម្បីជួយពួកគេមិនត្រឹមតែរួចជីវិតពីគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំងប៉ុណ្ណោះទេ "លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ" (វិវរណៈ ២១:៣,៤ ម៉ាថាយ ១០:៨ ខយ៉ូហាន ២១:១៥-១៧) (Good News; Great Crowd; In Congregation) ។ ព្រះប្រទានពរដល់បេះដូងបរិសុទ្ធ។ អាម៉ែន (យ៉ូហាន ១៣:១០) ។
គេហទំព័រនេះមានតែភាសាអង់គ្លេសអេស្ប៉ាញព័រទុយហ្គាល់និងបារាំងប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកអាចសុំអ្នកណាម្នាក់ក្នុងក្រុមជំនុំរបស់អ្នកដែលស្គាល់ភាសាមួយក្នុងចំណោមភាសាទាំងនេះដើម្បីបកប្រែព័ត៌មានព្រះគម្ពីរដែលអ្នកចាប់អារម្មណ៍។ ប្រសិនបើអ្នកមានសំណួរសូមកុំស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការទាក់ទងយើងដោយគេហទំព័រឬTwitter ។
Share this page