SCRIPTURAE PRIMUM ET SOLUM
ដើម្បីអ្វី ?
ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?
"ឱព្រះយេហូវ៉ាអើយ! តើឲ្យខ្ញុំស្រែកសុំលោកជួយដល់កាលណាទៅទើបលោកព្រមស្ដាប់? តើត្រូវឲ្យខ្ញុំសុំជំនួយដល់កាលណាទៀត ទើបលោកជួយខ្ញុំឲ្យរួចពីអំពើឃោរឃៅ? ហេតុអ្វីបានជាលោកឲ្យខ្ញុំឃើញអំពើខុសឆ្គងយ៉ាងនេះ? ហេតុអ្វីក៏លោកបណ្ដោយឲ្យមានការជិះជាន់សង្កត់សង្កិនដូច្នេះ? ហេតុអ្វីមានការបំផ្លាញនិងអំពើឃោរឃៅដូចនេះ? ហេតុអ្វីមានការឈ្លោះប្រកែកទាស់ទែងគ្នាច្រើនបែបនេះ? ច្បាប់គ្មានសុពលភាព ហើយគ្មានអ្នកណាប្រកាន់យុត្តិធម៌។ ព្រោះមនុស្សទុច្ចរិតព័ទ្ធជុំវិញមនុស្សសុចរិត ហេតុនេះហើយបានជាគ្មានយុត្តិធម៌ឡើយ។"
(ហាបាគុក ១:២-៤)
"ខ្ញុំត្រឡប់មកគិតពិចារណាអំពីការសង្កត់សង្កិនទាំងប៉ុន្មានដែលកើតឡើងនៅក្រោមថ្ងៃ។ ខ្ញុំបានឃើញទឹកភ្នែករបស់ពួកអ្នកដែលរងការសង្កត់សង្កិន ហើយគ្មានអ្នកណាម្នាក់សម្រាលទុក្ខពួកគេឡើយ ព្រោះអស់អ្នកដែលសង្កត់សង្កិនជាអ្នកមានអំណាច។ ម្ល៉ោះហើយ គ្មានអ្នកណាម្នាក់សម្រាលទុក្ខពួកគេទេ។ (...) ក្នុងជីវិតអសារឥតការរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំបានឃើញអ្វីៗទាំងអស់។ ខ្ញុំបានឃើញមនុស្សសុចរិតដែលវិនាសទៅ ទោះជាគេប្រព្រឹត្តអំពើសុចរិតក៏ដោយ ហើយខ្ញុំបានឃើញមនុស្សទុច្ចរិតដែលរស់នៅយូរអង្វែង ទោះជាគេប្រព្រឹត្តអំពើអាក្រក់ក្ដី។ (...) ញុំបានឃើញអ្វីទាំងអស់នេះ ហើយខ្ញុំបានពិចារណាមើលអស់ទាំងកិច្ចការដែលបានត្រូវធ្វើនៅក្រោមថ្ងៃ។ ក្នុងអំឡុងពេលដែលមនុស្សបានត្រួតត្រាលើមនុស្ស នោះនាំឲ្យមានទុក្ខវេទនា។ (...) មានរឿងអសារឥតការ ខ្លះទៀតដែលកើតឡើងនៅផែនដី៖ មនុស្សសុចរិតខ្លះបានទទួលលទ្ធផល ហាក់ដូចជាពួកគេបានធ្វើអំពើទុច្ចរិត ហើយមនុស្សទុច្ចរិតខ្លះបានទទួលលទ្ធផល ហាក់ដូចជាពួកគេបានធ្វើអំពើសុចរិត។ ខ្ញុំចង់ប្រាប់ថា នេះក៏អសារឥតការដូចគ្នា។ (...) ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញពួកអ្នកបម្រើជិះសេះ តែពួកអ្នកគ្រប់គ្រងបែរជាដើរដូចអ្នកបម្រើទៅវិញ”
(សាស្ដា ៤:១; ៧:១៥; ៨:៩,១៤; ១០:៧)
"ព្រោះអ្វីដែលព្រះបានបង្កើតនោះស្ថិតក្នុងសភាពអសារឥតការ មិនមែនដោយបំណងប្រាថ្នារបស់ពួកគេឡើយ តែដោយបំណងប្រាថ្នារបស់ព្រះវិញ ហើយលោកផ្ដល់សេចក្ដីសង្ឃឹមថា"
(រ៉ូម ៨:២០)
"ពេលដែលជួបទុក្ខលំបាក កុំឲ្យអ្នកណានិយាយថា៖ «ព្រះកំពុងល្បងលខ្ញុំ»។ ព្រោះគ្មានអ្នកណាអាចល្បងលព្រះដោយសេចក្ដីអាក្រក់ឡើយ ហើយព្រះក៏មិនល្បងលអ្នកណាដោយសេចក្ដីអាក្រក់ដែរ"
(យ៉ាកុប ១:១៣)
ហេតុអ្វីបានជាព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ?
ពិរុទ្ធជនពិតប្រាកដក្នុងស្ថានភាពនេះគឺអារក្សសាតាំងដែលបានចែងនៅក្នុងព្រះគម្ពីរថាជាអ្នកចោទប្រកាន់ (វិវរណៈ ១២: ៩) ។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទជាព្រះរាជបុត្រានៃព្រះបានមានបន្ទូលថាអារក្សគឺជាអ្នកកុហកហើយជាអ្នកសំឡាប់មនុស្សលោក (យ៉ូហាន ៨:៤៤) ។ មានការចោទប្រកាន់សំខាន់ពីរគឺៈ
១ - សំណួរអំពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ។
២ - សំណួរអំពីសុចរិតភាពរបស់មនុស្។
នៅពេលមានការចោទប្រកាន់ធ្ងន់ធ្ងរវាត្រូវការពេលយូរដើម្បីធ្វើការវិនិច្ឆ័យចុងក្រោយ។ ទំនាយនៅដានីយ៉ែលជំពូកទី ៧ បង្ហាញពីស្ថានភាពនៅក្នុងតុលាការដែលពាក់ព័ន្ធនឹងអធិបតេយ្យភាពរបស់ព្រះដែលមានការវិនិច្ឆ័យ៖ “រួចខ្ញុំឃើញភ្លើងហូរចេញពីលោកមក ហើយមានទេវតា១.០០០រូបគុណនឹង១.០០០រូប កំពុងបម្រើលោក ថែមទាំងមានទេវតា១០.០០០រូបគុណនឹង១០.០០០រូប កំពុងឈរនៅចំពោះលោក។ ពេលនោះ មានការបើកសវនាការ ហើយសៀវភៅផ្សេងៗក៏បានត្រូវបើកឡើង។ (...) បន្ទាប់មក មានការបើកសវនាការ ហើយគេបានដកហូតអំណាចគ្រប់គ្រងរបស់ស្ដេចនោះ រួចបំផ្លាញគាត់ឲ្យវិនាសសាបសូន្យទៅ” (ដានីយ៉ែល ៧:១០,២៦)។ ដូចមានចែងទុកក្នុងគម្ពីរនេះថាព្រះជាម្ចាស់បានដកគាត់ចេញពីអារក្សនិងពីមនុស្សដែរ ការត្រួតត្រាផែនដី ដែលតែងតែជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ រូបភាពរបស់តុលាការនេះត្រូវបានបង្ហាញនៅក្នុងគម្ពីរអេសាយជំពូក ៤៣ ដែលមានចែងថាអ្នកដែលស្តាប់បង្គាប់ព្រះគឺជា«សាក្សី»របស់គាត់៖ "ព្រះយេហូវ៉ាប្រកាសថា៖ «អ្នករាល់គ្នាជាសាក្សីរបស់ខ្ញុំ ជាអ្នកបម្រើដែលខ្ញុំបានជ្រើសរើស ដើម្បីឲ្យអ្នកអាចស្គាល់ខ្ញុំនិងមានជំនឿលើខ្ញុំ ហើយយល់ថាគឺខ្ញុំជាបុគ្គលដដែល ឥតប្រែប្រួលឡើយ។ មុនខ្ញុំគ្មានព្រះណាទេ ហើយក្រោយខ្ញុំក៏គ្មានព្រះណាទៀតដែរ។ គឺខ្ញុំនេះហើយជាយេហូវ៉ា ក្រៅពីខ្ញុំគ្មានអ្នកសង្គ្រោះណាទៀតទេ»" (អេសាយ ៤៣:១០,១១)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទក៏ត្រូវបានគេហៅថា“ សាក្សីស្មោះត្រង់” អំពីព្រះ (វិវរណៈ ១:៥)។
ទាក់ទងនឹងការចោទប្រកាន់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរទាំងពីរនេះព្រះយេហូវ៉ាបានអនុញ្ញាត ឲ្យ សាថាននិងមនុស្សជាតិមានពេលវេលាជាង ៦.០០០ ឆ្នាំដើម្បីបង្ហាញភស្ដុតាងរបស់ពួកគេពោលគឺថាតើពួកគេអាចគ្រប់គ្រងផែនដីដោយគ្មានអធិបតេយ្យរបស់ព្រះបានទេ។ យើងនៅចុងបញ្ចប់នៃបទពិសោធន៍នេះដែលការភូតកុហករបស់អារក្សត្រូវបានបង្ហាញឡើងដោយស្ថានភាពមហន្តរាយដែលមនុស្សជាតិរកឃើញដោយខ្លួនឯងនៅលើសេចក្តីអន្តរាយទាំងស្រុង (ម៉ាថាយ ២៤:២២)។ ការជំនុំជំរះនិងការបំផ្លាញនឹងកើតឡើងនៅគ្រាទុក្ខវេទនាជាខ្លាំង (ម៉ាថាយ ២៤:២១, ២៥:៣១-៤៦)។ ឥឡូវនេះសូមដោះស្រាយឱ្យកាន់តែច្បាស់ថែមទៀតជាមួយនឹងការចោទប្រកាន់ពីររបស់អារក្សគឺនៅក្នុងលោកុប្បត្ដិជំពូក ២ និង ៣ និងសៀវភៅយ៉ូបជំពូក ១ និង ២។
១ - សំណួរអំពីអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ
សៀវភៅលោកុប្បត្ដិជំពូក ២ ប្រាប់យើងថាព្រះបានបង្កើតមនុស្សហើយដាក់គាត់នៅក្នុងសួន«អេដែន»។ អាដាមស្ថិតក្នុងស្ថានភាពល្អប្រសើរហើយមានសេរីភាពខ្ពស់ (យ៉ូហាន ៨:៣២) ។ ទោះយ៉ាងណាព្រះបានដាក់កម្រិតលើសេរីភាពនេះ៖ ដើមឈើ៖ "ព្រះយេហូវ៉ាបានដាក់បុរសនោះឲ្យរស់នៅក្នុងសួនអេដែន ដើម្បីគាត់អាចធ្វើការដាំដុះនិងថែទាំសួននោះ។+ ១៦ រួចមក ព្រះយេហូវ៉ាបានបង្គាប់គាត់ថា៖ «អ្នកអាចបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់ក្នុងសួននេះបានតាមចិត្ត។+ ១៧ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវបរិភោគផ្លែពីដើមដែលនាំឲ្យស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់ឡើយ ព្រោះនៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគ អ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន»" (លោកុប្បត្ដិ ២:១៥-១៧)។ “ដើមឈើនៃចំណេះដឹងនៃការល្អនិងអាក្រក់” គ្រាន់តែជាការតំណាងជាក់ស្តែងនៃគំនិតអរូបីល្អនិងអាក្រក់។ ឥឡូវនេះដើមឈើពិតប្រាកដនេះដែនកំណត់បេតុងចំណេះដឹង "ល្អនិងអាក្រក់" ។ ឥឡូវនេះព្រះបានដាក់កម្រិតរវាង "ល្អ" និងការគោរពគាត់និង "អាក្រក់" ការមិនស្តាប់បង្គាប់។
វាច្បាស់ណាស់ថាបញ្ញត្ដិនេះមកពីព្រះមិនពិបាកទេ (ប្រៀបធៀបនឹងម៉ាថាយ ១១: ២៨-៣០ «ព្រោះនឹមខ្ញុំងាយហើយបន្ទុកខ្ញុំក៏ស្រាល» ហើយយ៉ូហានទី ១ ៥: ៣ «បញ្ញត្ដិទ្រង់មិនធ្ងន់ទេ» (បទបញ្ជារបស់ព្រះ))។ ដោយវិធីនេះអ្នកខ្លះបាននិយាយថា «ផ្លែឈើហាមឃាត់ » តំណាងឱ្យទំនាក់ទំនងផ្លូវភេទ៖ នេះជាការខុសព្រោះនៅពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានបទបញ្ជានេះអេវ៉ាមិនមានទេ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់នឹងមិនហាមឃាត់អ្វីដែលអ័ដាមមិនអាចដឹងបានឡើយ (ប្រៀបធៀបកាលប្បវត្តិនៃព្រឹត្តិការណ៍លោកុប្បត្តិ ២:១៥-១៧ (បញ្ជារបស់ព្រះ) ជាមួយ ២:១៨-២៥ (ការបង្កើតអេវ៉ា))។
ការល្បួងរបស់អារក្ស
"ពស់ ជាសត្វដែលចេះប្រុងប្រយ័ត្ន លើសអស់ទាំងសត្វព្រៃឯទៀតដែលព្រះយេហូវ៉ាបានបង្កើត។ វាបានសួរស្ត្រីថា៖ «តើព្រះពិតជាមានប្រសាសន៍ថា អ្នកមិនត្រូវបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់ក្នុងសួននេះមែនឬ?» ស្ត្រីក៏ឆ្លើយថា៖ «យើងអាចបរិភោគផ្លែពីដើមឈើទាំងអស់នៅក្នុងសួនបាន។ ប៉ុន្តែ ព្រះបានមានប្រសាសន៍អំពីផ្លែនៃដើមឈើមួយដែលនៅកណ្ដាលសួននេះថា៖ ‹អ្នកមិនត្រូវបរិភោគពីដើមនេះឡើយ ថែមទាំងកុំប៉ះពាល់ផង។ បើមិនដូច្នោះទេ អ្នកនឹងស្លាប់ជាមិនខាន›»។ ពេលនោះ ពស់បាននិយាយទៅកាន់ស្ត្រីថា៖ «អ្នកប្រាកដជាមិនស្លាប់ទេ។ ព្រោះព្រះជ្រាបថា នៅថ្ងៃណាដែលអ្នកបរិភោគផ្លែពីដើមនោះ ភ្នែកអ្នកនឹងត្រូវបំភ្លឺ ហើយអ្នកនឹងបានដូចព្រះដែរ គឺស្គាល់ល្អស្គាល់អាក្រក់»។ ដូច្នេះ ស្ត្រីបានសម្លឹងមើលដើមនោះ ហើយឃើញថាផ្លែពីដើមនោះគួរឲ្យចង់បរិភោគ ថែមទាំងគួរឲ្យទាក់ទាញភ្នែកទៀតផង នោះនាងក៏បេះយកមកបរិភោគ។ ក្រោយមក ពេលដែលនាងនៅជាមួយប្ដី នាងបានចែកឲ្យប្ដី ហើយគាត់ក៏បរិភោគទៅ" (លោកុប្បត្តិ ៣:១-៦)។
អធិបតេយ្យរបស់ព្រះត្រូវបានវាយប្រហារដោយអារក្ស។ សាតាំងបាននិយាយដោយបើកចំហថាព្រះបានដកហូតព័ត៌មានក្នុងគោលបំណងធ្វើបាបសត្វលោកថា៖ «ត្បិតព្រះស្គាល់» (ដែលបញ្ជាក់ថាអ័ដាមនិងអេវ៉ាមិនបានដឹងហើយថាវាកំពុងតែបង្កអន្តរាយដល់ពួកគេ)។ ទោះយ៉ាងណាព្រះតែងតែគ្រប់គ្រងស្ថានការណ៍។
ហេតុអ្វីបានជាសាតាំងនិយាយទៅកាន់អេវ៉ាជាជាងអ័ដាម? មានសេចក្តីចែងទុកមកថា: "ម្យ៉ាងទៀត អាដាមមិនបានត្រូវបោកបញ្ឆោតទេ តែស្ត្រីបានចាញ់បោកទាំងស្រុង ហើយបានធ្វើខុសនឹងបង្គាប់របស់ព្រះ" (ធីម៉ូថេទី ១ ២:១៤)។ ហេតុអ្វីបានជាអេវ៉ាត្រូវបានគេបោកបញ្ឆោត? ដោយសារគាត់នៅក្មេងរីឯអាដាមមានអាយុជាងសែសិបឆ្នាំ។ ដូច្នេះសាថានបានទាញយកប្រយោជន៍ពីបទពិសោធន៍ដ៏តូចរបស់អេវ៉ា។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយអ័ដាមដឹងពីអ្វីដែលគាត់កំពុងធ្វើគាត់បានសំរេចចិត្តធ្វើបាបដោយចេតនា។ ការចោទប្រកាន់ដំបូងរបស់អារក្សគឺជាការវាយប្រហារទៅលើអធិបតេយ្យរបស់ព្រះ (វិវរណៈ ៤:១១)។
ការវិនិច្ឆ័យនិងការសន្យារបស់ព្រះ
មិនយូរប៉ុន្មានមុនចុងបញ្ចប់នៃថ្ងៃនោះមុនពេលថ្ងៃលិចព្រះបានធ្វើការវិនិច្ឆ័យរបស់ទ្រង់ (លោកុប្បត្ដិ ៣:៨-១៩)។ មុនពេលវិនិច្ឆ័យព្រះយេហូវ៉ាបានសួរសំណួរមួយ។ នេះគឺជាចម្លើយ: "បុរសនោះក៏ឆ្លើយថា៖ «ស្ត្រីដែលលោកបានប្រគល់មកឲ្យខ្ញុំនោះ នាងបានឲ្យផ្លែពីដើមនោះមកខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បរិភោគទៅ»។ បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាបានសួរស្ត្រីថា៖ «ម្ដេចក៏នាងធ្វើដូច្នេះ?»។ ស្ត្រីបានឆ្លើយតបថា៖ «សត្វពស់វាបានបញ្ឆោតខ្ញុំ ដូច្នេះ ខ្ញុំក៏បរិភោគទៅ»" (លោកុប្បត្តិ ៣:១២,១៣)។ ងពីរអាដាមនិងអេវ៉ាបានព្យាយាមបង្ហាញអំពីភាពត្រឹមត្រូវរបស់ពួកគេ។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ៣:១៤-១៩ យើងអាចអានការជំនុំជំរះរបស់ព្រះជាម្ចាស់រួមជាមួយការសន្យានៃការសម្រេចនៃគោលបំណងរបស់ព្រះអង្គថា៖ "ខ្ញុំនឹងធ្វើឲ្យអ្នក និងស្ត្រី ក្លាយទៅជាសត្រូវនឹងគ្នា ព្រមទាំងពូជអ្នក និងពូជនាងដែរ។ ពូជនាងនឹងកិនក្បាលអ្នក ហើយអ្នកនឹងចឹកកែងជើងគាត់” (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥)។ តាមរយៈសេចក្ដីសន្យានេះព្រះយេហូវ៉ាបានមានប្រសាសន៍ថាគោលបំណងរបស់លោកនឹងត្រូវបានសម្រេចហើយសាថានដែលជាមេកំណាចនឹងត្រូវបំផ្លាញចោល។ ចាប់ពីពេលនោះមកបាបបានចូលមកក្នុងពិភពលោកក៏ដូចជាលទ្ធផលសំខាន់គឺសេចក្ដីស្លាប់៖ "ម្ល៉ោះហើយ ភាពខុសឆ្គង បានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលមកតាមរយៈភាពខុសឆ្គង នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស” (រ៉ូម ៥:១២)។
២ - សំណួរអំពីសុចរិតភាពរបស់មនុស្
អារក្សបាននិយាយថាវាមានគុណវិបត្តិនៅក្នុងធម្មជាតិរបស់មនុស្ស។ នេះគឺជាការចោទប្រកាន់របស់អារក្សប្រឆាំងនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់យ៉ូប:
"បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានថា៖ «តើអ្នកទើបមកពីណា?»។ សាថានតបទៅព្រះយេហូវ៉ាវិញថា៖ «ទើបតែមកពីដើរពិនិត្យមើលស្ថានភាពនៅផែនដី»។ ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានទៀតថា៖ «តើអ្នកបានសង្កេតមើលយ៉ូបជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? នៅផែនដី គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដូចគាត់ឡើយ។ គាត់ជាមនុស្សសុចរិតដែលមានចិត្តស្មោះឥតងាករេ និងជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ហើយគាត់មិនព្រមធ្វើអំពើអាក្រក់ទេ»។ ឮដូច្នេះ សាថានតបទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «ការដែលយ៉ូបកោតខ្លាចព្រះ តើមិនមែនដោយសារគាត់បានទទួលប្រយោជន៍ទេឬ? តើលោកមិនបានដាក់របងការពារគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់ ព្រមទាំងការពារអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានទេឬ? ទោះជាគាត់ធ្វើកិច្ចការណាក៏ដោយ លោកតែងឲ្យពរគាត់ជានិច្ច ហើយហ្វូងសត្វរបស់គាត់ក៏កើនឡើងយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកនៅក្នុងស្រុកដែរ។ ប៉ុន្តែ បើលោកសាកធ្វើឲ្យគាត់បាត់បង់អ្វីៗទាំងអស់ នោះគាត់ច្បាស់ជានឹងប្រមាថលោកនៅចំពោះមុខលោកជាមិនខាន»។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្រសាសន៍ទៅសាថានថា៖ «មើល! អ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មាន គឺនៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវប៉ះពាល់រូបកាយគាត់ជាដាច់ខាត!»។ ដូច្នេះ សាថានក៏ចាកចេញពីព្រះយេហូវ៉ាទៅ។ (...) បន្ទាប់មក ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានថា៖ «តើអ្នកទើបមកពីណា?»។ សាថានតបទៅព្រះយេហូវ៉ាវិញថា៖ «ទើបតែមកពីដើរពិនិត្យមើលស្ថានភាពនៅផែនដី»។ ព្រះយេហូវ៉ាសួរសាថានទៀតថា៖ «តើអ្នកបានសង្កេតមើលយ៉ូបជាអ្នកបម្រើរបស់ខ្ញុំឬទេ? នៅផែនដី គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ដូចគាត់ឡើយ។ គាត់ជាមនុស្សសុចរិតដែលមានចិត្តស្មោះឥតងាករេ និងជាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ ហើយគាត់មិនព្រមធ្វើអំពើអាក្រក់ទេ។ ទោះជាអ្នកព្យាយាមជំរុញខ្ញុំឲ្យបំផ្លាញជីវិតគាត់ ដោយគ្មានមូលហេតុក៏ដោយ គាត់នៅតែមានចិត្តស្មោះឥតងាករេចំពោះខ្ញុំជានិច្ច»។ សាថានឆ្លើយទៅព្រះយេហូវ៉ាថា៖ «មនុស្សគ្រប់គ្នារមែងស្រឡាញ់ជីវិតខ្លួន។ មនុស្សនឹងសុខចិត្តលះបង់អ្វីៗទាំងអស់ ដើម្បីរក្សាជីវិត ខ្លួន។ ប៉ុន្តែ បើលោកសាកបៀតបៀនរូបកាយរបស់គាត់ នោះគាត់ច្បាស់ជានឹងប្រមាថលោកនៅចំពោះមុខលោកជាមិនខាន»។ ព្រះយេហូវ៉ាក៏មានប្រសាសន៍ទៅសាថានថា៖ «មើល! គាត់នៅក្នុងកណ្ដាប់ដៃរបស់អ្នកហើយ! ប៉ុន្តែ អ្នកមិនត្រូវសម្លាប់គាត់ជាដាច់ខាត!»" (ការងារ ១:៧-១២; ២:២-៦)។
កំហុសរបស់មនុស្សយោងទៅតាមអារក្សសាតាំងគឺថាគាត់បម្រើព្រះមិនមែនដោយសារសេចក្តីស្រឡាញ់ចំពោះគាត់ទេតែដោយសារតែផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួននិងឱកាសនិយម។ ស្ថិតក្រោមសម្ពាធដោយសារការបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិនិងការភ័យខ្លាចនៃការស្លាប់នៅតែយោងទៅតាមអារក្សសាតាំងដែលជាមនុស្សមិនអាចរក្សាភាពស្មោះត្រង់នឹងព្រះបានទេ។ ប៉ុន្តែយ៉ូបបានបង្ហាញថាសាតាំងគឺជាអ្នកកុហក: យ៉ូបបាត់បង់ទ្រព្យសម្បត្តិទាំងអស់គាត់បាត់បង់កូន ១០ នាក់ហើយគាត់ស្ទើរតែស្លាប់ដោយសារជំងឺ (គណនីការងារ ១ និង ២)។ មិត្ដក្លែងក្លាយបីនាក់បានធ្វើទារុណកម្មយ៉ូបខាងផ្លូវចិត្តដោយនិយាយថាទុក្ខវេទនាទាំងអស់របស់គាត់គឺមកពីអំពើបាបលាក់កំបាំងហើយដូច្នេះព្រះបានដាក់ទោសគាត់ពីកំហុសនិងអំពើអាក្រក់របស់គាត់។ ទោះយ៉ាងណាយ៉ូបមិនបានបោះបង់ចោលភាពស្មោះត្រង់របស់គាត់ទេហើយបានឆ្លើយតបថា "ខ្ញុំគ្មានថ្ងៃទទួលស្គាល់ថាសម្ដីរបស់ពួកអ្នកគឺត្រឹមត្រូវឡើយ! រហូតដល់ថ្ងៃស្លាប់ ខ្ញុំនឹងមិនព្រមឲ្យអ្វីណាមកធ្វើឲ្យខ្ញុំលែងមានចិត្តស្មោះឥត ងាករេចំពោះព្រះជាដាច់ខាត!" (ការងារ ២៧:៥)។
ទោះយ៉ាងណាការបរាជ័យដ៏សំខាន់បំផុតរបស់អារក្សទាក់ទងនឹងភាពស្មោះត្រង់របស់មនុស្សគឺជ័យជំនះរបស់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទដែលបានស្តាប់បង្គាប់ព្រះរហូតដល់ស្លាប់៖ "មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ពេលដែលលោកជាមនុស្ស លោកបានបន្ទាបខ្លួន ហើយចុះចូលស្ដាប់បង្គាប់រហូតដល់ត្រូវស្លាប់ គឺស្លាប់លើបង្គោលទារុណកម្" (ភីលីព ២:៨)។ ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទតាមរយៈភាពស្មោះត្រង់របស់ទ្រង់បានប្រទានជ័យជំនះខាងវិញ្ញាណដ៏ថ្លៃថ្លាដល់ព្រះវរបិតារបស់ទ្រង់ដែលជាមូលហេតុដែលទ្រង់បានទទួលរង្វាន់៖ "ដោយហេតុនេះ ព្រះបានលើកតម្កើងលោកឲ្យមានឋានៈខ្ពស់ជាងមុន ហើយដោយក្ដីសប្បុរសព្រះក៏ឲ្យនាមដល់លោក ជានាមដែលប្រសើរជាងនាមឯទៀតទាំងអស់ ដើម្បីឲ្យអ្នកនៅស្ថានសួគ៌ អ្នកនៅផែនដី និងអ្នកនៅក្រោមដី លុតជង្គង់ដោយសារនាមលោកយេស៊ូ។ ហើយមនុស្សគ្រប់រូបត្រូវប្រកាសទទួលស្គាល់ជាសាធារណៈថា លោកយេស៊ូគ្រិស្តជាម្ចាស់+ ដើម្បីសរសើរតម្កើងព្រះដែលជាបិតា" (ភីលីព ២:៩-១១)។
នៅក្នុងរឿងប្រៀបប្រដូចអំពីកូនប្រុសខ្ជះខ្ជាយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទផ្តល់ឱ្យយើងនូវការយល់ដឹងកាន់តែច្បាស់អំពីរបៀបដែលព្រះវរបិតាសម្តែងនៅពេលដែលសិទ្ធិអំណាចរបស់ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវបានគេសួរជាបណ្តោះអាសន្ន (លូកា ១៥:១១-២៤)។ កូនប្រុសបានសុំឪពុកពីមរតករបស់គាត់ហើយចាកចេញពីផ្ទះ។ ឪពុកបានអនុញ្ញាតឱ្យកូនប្រុសពេញវ័យរបស់គាត់ធ្វើការសម្រេចចិត្តនេះប៉ុន្តែក៏ត្រូវទទួលខុសត្រូវផងដែរ។ ដូចគ្នានេះដែរអាដាមបានប្រើជម្រើសឥតគិតថ្លៃរបស់គាត់ប៉ុន្តែក៏ទទួលរងនូវផលវិបាកផងដែរ។ ដែលនាំយើងទៅសំណួរបន្ទាប់ទាក់ទងនឹងការរងទុក្ខរបស់មនុស្សលោក។
មូលហេតុនៃការរងទុក្ខ
ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃកត្តាចំបង បួន
១ - អារក្សគឺជាអ្នកដែលបណ្តាលឱ្យរងទុក្ខវេទនា (ប៉ុន្តែមិនមែនជានិច្ចទេ) (យ៉ូប ១:៧-១២, ២:១-៦)។ យោងទៅតាមព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទសាតាំងគឺជាអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ "ឥឡូវពិភពលោកនេះកំពុងទទួលការវិនិច្ឆ័យ ហើយអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ នឹងត្រូវបណ្ដេញចោល" (យ៉ូហាន ១២:៣១; យ៉ូហានទី ១ ៥:១៩)។ នេះជាមូលហេតុដែលមនុស្សជាតិទាំងមូលមិនសប្បាយចិត្ត៖ "ព្រោះយើងដឹងថា អ្វីៗទាំងឡាយដែលព្រះបានបង្កើត ក៏ថ្ងូរនិងឈឺចាប់ជាមួយគ្នាឥតឈប់ រហូតដល់ឥឡូវនេះ" (រ៉ូម ៨:២២)។
២ - ការរងទុក្ខគឺជាលទ្ធផលនៃស្ថានភាពបាបរបស់យើងដែលនាំឱ្យយើងមានអាយុចាស់ជរាជំងឺនិងសេចក្ដីស្លាប់៖ "ម្ល៉ោះហើយ ភាពខុសឆ្គង បានចូលក្នុងពិភពលោកតាមរយៈបុរសតែម្នាក់ ហើយសេចក្ដីស្លាប់បានចូលមកតាមរយៈភាពខុសឆ្គង នោះសេចក្ដីស្លាប់បានឆ្លងរាលដាលដល់មនុស្សទាំងអស់ ពីព្រោះពួកគេទាំងអស់គ្នាជាអ្នកធ្វើខុស។ (…) ចំពោះប្រាក់ឈ្នួលដែលអំពើបាបបានបង់នោះគឺជាសេចក្តីស្លាប់ហើយ” (រ៉ូម ៥:១២; ៦:២៣)។
៣- ការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អ (លើផ្នែករបស់យើងឬរបស់មនុស្សដទៃទៀត)៖ "ព្រោះការល្អដែលខ្ញុំចង់ធ្វើ ខ្ញុំមិនធ្វើទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំមានទម្លាប់ធ្វើការអាក្រក់ដែលខ្ញុំមិនចង់ធ្វើវិញ" (ចោទិយកថា ៣២:៥; រ៉ូម ៧:១៩)។ ការរងទុក្ខមិនមែនជាលទ្ធផលនៃ "ច្បាប់កម្មផល" ទេ។ នេះជាអ្វីដែលយើងអាចអានបាននៅក្នុងយ៉ូហានជំពូក ៩៖ “កាលដែលលោកយេស៊ូកំពុងធ្វើដំណើរ នោះលោកឃើញបុរសម្នាក់ដែលងងឹតភ្នែកតាំងពីកំណើត។ ពួកអ្នកកាន់តាមក៏សួរលោកថា៖ «រ៉ាប៊ី*+ តើបុរសនេះងងឹតភ្នែកពីកំណើត ដោយសារគាត់បានធ្វើខុស ឬក៏ដោយសារឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានធ្វើខុស?»។ លោកយេស៊ូឆ្លើយថា៖ «បុរសនេះមិនបានធ្វើខុសទេ ហើយឪពុកម្ដាយរបស់គាត់ក៏មិនបានធ្វើខុសដែរ ប៉ុន្តែគឺដើម្បីឲ្យមនុស្សអាចឃើញកិច្ចការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ" (យ៉ូហាន ៩:១-៣)។ "ស្នាដៃរបស់ព្រះ" ក្នុងករណីរបស់គាត់នឹងជាអព្ភូតហេតុដើម្បីព្យាបាលបុរសពិការភ្នែក។
៤- ការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃ“ពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន” ដែលបណ្តាលឱ្យមនុស្សស្ថិតនៅកន្លែងខុសនៅពេលខុស៖ “ខ្ញុំបានឃើញអ្វីមួយទៀតនៅក្រោមថ្ងៃគឺ អ្នកដែលរត់លឿនមិនតែងតែឈ្នះក្នុងការប្រណាំងទេ ហើយអ្នកដែលពូកែច្បាំងក៏មិនតែងតែច្បាំងឈ្នះជានិច្ចដែរ។ រីឯមនុស្សមានប្រាជ្ញាមិនតែងតែមានអាហារបរិភោគទេ ហើយមនុស្សឈ្លាសវៃក៏មិនតែងតែមានទ្រព្យសម្បត្តិដែរ។ ចំណែកអស់អ្នកដែលមានចំណេះក៏មិនបានជោគជ័យគ្រប់ពេលដែរ ពីព្រោះមនុស្សទាំងអស់អាចជួបហេតុការណ៍ដែលមិនបានរំពឹងទុក នៅពេលដែលពួកគេមិននឹកស្មានដល់។ ព្រោះមនុស្សមិនដឹងថាពេលណានឹងដល់វេលារបស់ខ្លួនទេ។ មនុស្សអាចជួបអន្តរាយ ក្នុងមួយរំពេច ដូចត្រីជាប់ក្នុងសំណាញ់ និងដូចសត្វស្លាបជាប់អន្ទាក់" (សាស្ដា ៩:១១,១២)។
នេះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីព្រឹត្តិការណ៍សោកនាដកម្មពីរដែលបានបណ្តាល ឲ្យ មនុស្សស្លាប់ជាច្រើន៖ "នៅពេលនោះដែរ មានអ្នកខ្លះនៅទីនោះជម្រាបលោកថា ពីឡាតបានសម្លាប់អ្នកស្រុកកាលីឡេដែលកំពុងជូនគ្រឿងបូជា។ ដូច្នេះ លោកតបទៅពួកគេថា៖ «តើអ្នករាល់គ្នាគិតថា អ្នកស្រុកកាលីឡេទាំងនោះរងគ្រោះ ដោយសារពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងច្រើនជាងអ្នកស្រុកកាលីឡេឯទៀតឬ? ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា គឺមិនមែនដូច្នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនប្រែចិត្តទេ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលដូចអ្នកទាំងនោះដែរ។ រីឯមនុស្ស១៨នាក់ដែលស្លាប់ដោយសារប៉មនៅស៊ីឡូមបានរលំលើពួកគេ តើអ្នករាល់គ្នាគិតថាពួកគេបានប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងច្រើនជាងមនុស្សឯទៀតនៅក្រុងយេរូសាឡិមឬ? ខ្ញុំប្រាប់អ្នករាល់គ្នាថា គឺមិនមែនដូច្នោះទេ។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើអ្នកមិនប្រែចិត្តទេ អ្នកទាំងអស់គ្នានឹងត្រូវបំផ្លាញចោលដូចអ្នកទាំងនោះដែរ»” (លូកា ១៣:១-៥)។ ព្រះយេស៊ូគ្រិស្ដមិនបានផ្ដល់យោបល់ថាមនុស្សដែលរងគ្រោះថ្នាក់ដោយសារគ្រោះមហន្តរាយឬគ្រោះមហន្ដរាយធម្មជាតិបានធ្វើបាបច្រើនជាងអ្នកឯទៀតឬសូម្បីតែព្រះដែល បណ្ដាលឲ្យមាន ព្រឹត្តិការណ៍បែបនេះដាក់ទោសមនុស្សមានបាបក៏ដោយ។ មិនថាវាជាជំងឺគ្រោះថ្នាក់ឬគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិទេ វាមិនមែនជាព្រះដែលបង្កើតពួកគេទេហើយអ្នកដែលរងគ្រោះដោយសារវាមិនបានប្រព្រឹត្តិកំហុសច្រើនជាងអ្នកដទៃឡើយ។
ព្រះនឹងបំបាត់ចោលនូវទុក្ខវេទនាទាំងអស់នេះ៖ "ចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ»" (វិវរណះ ២១:៣,៤)។
ជម្រើសវាសនានិងឥតគិតថ្លៃ
"វាសនា" មិនមែនជាការបង្រៀនព្រះគម្ពីរទេ។ យើងមិនត្រូវបាន“ រៀបចំកម្មវិធី” ដើម្បីធ្វើល្អឬអាក្រក់នោះទេប៉ុន្តែយោងទៅតាម“ ជំរើសសេរី” យើងជ្រើសរើសធ្វើល្អឬអាក្រក់ (ចោទិយកថា ៣០:១៥)។ ទស្សនៈនៃជោគវាសនានេះទាក់ទងយ៉ាងជិតស្និទ្ធនឹងគំនិតដែលមនុស្សជាច្រើនមានអំពីសមត្ថភាពរបស់ព្រះដើម្បីដឹងអំពីអនាគត។ យើងនឹងឃើញរបៀបដែលព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគត។ យើងនឹងឃើញពីព្រះគម្ពីរថាព្រះប្រើវាតាមរបៀបដែលអាចជ្រើសរើសបាននិងចាំបាច់តាមរយះឧទាហរណ៍ក្នុងព្រះគម្ពីរ។
ព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ដើម្បីដឹងពីអនាគតតាមរបៀបដែលចាំបាច់និងជ្រើសរើស
តើព្រះដឹងថាអ័ដាមនឹងធ្វើបាបទេ? យោងទៅតាមបរិបទនៃលោកុប្បត្តិ ២ និង ៣ ទេ។ ព្រះមិនបញ្ជាទេដោយដឹងជាមុនថាវានឹងមិនគោរពតាម។ នេះផ្ទុយពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ហើយបទបញ្ជានេះរបស់ព្រះជាម្ចាស់មិនពិបាកទេ (យ៉ូហានទី ១ ៤:៨ ៥:៣)។ នេះជាឧទាហរណ៍ពីរក្នុងគម្ពីរដែលបង្ហាញថាព្រះប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគតតាមរបៀបដែលអាចជ្រើសរើសបាននិងចាំបាច់។ ប៉ុន្តែក៏ថាគាត់តែងតែប្រើសមត្ថភាពនេះសម្រាប់គោលបំណងជាក់លាក់។
សូមយកគំរូពីអាប្រាហាំ។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ ២២:១-១៤ ព្រះបានសុំអាប្រាហាំបូជាអ៊ីសាកជាកូនប្រុសរបស់គាត់។ តើព្រះបានជ្រាបជាមុនទេថាអាប្រាហាំនឹងស្តាប់បង្គាប់? អាស្រ័យលើបរិបទភ្លាមៗនៃរឿងទេ។ ទីបំផុតព្រះបានប្រាប់អ័ប្រាហាំកុំ ឲ្យ ធ្វើវា៖ "ទេវតាបាននិយាយថា៖ «កុំសម្លាប់កូននោះឡើយ កុំធ្វើអ្វីដល់គាត់ឲ្យសោះ! ឥឡូវ ខ្ញុំដឹងថាអ្នកពិតជាគោរពកោតខ្លាចព្រះមែន ព្រោះអ្នកមិនបានបដិសេធទេ តែបានប្រគល់កូនតែមួយរបស់អ្នកឲ្យខ្ញុំ»" (លោកុប្បត្ដិ ២២:១២) ។ វាត្រូវបានសរសេរថា "ឥឡូវនេះខ្ញុំពិតជាដឹងថាអ្នកកោតខ្លាចព្រះ" ។ ឃ្លា "ឥឡូវនេះ" បង្ហាញថាព្រះមិនបានដឹងថាតើអ័ប្រាហាំនឹងធ្វើតាមសំណូមពរនេះដល់ទីបញ្ចប់ឬអត់។
ឧទាហរណ៍ទី ២ ទាក់ទងនឹងការបំផ្លាញទីក្រុងសូដុំមនិងកូម៉ូរ៉ា។ ការពិតដែលថាព្រះជាម្ចាស់បញ្ជូនទេវតាពីររូបទៅមើលស្ថានភាពអាក្រក់បង្ហាញជាថ្មីម្តងទៀតថាដំបូងគាត់មិនមានភស្ដុតាងទាំងអស់ដើម្បីធ្វើការសម្រេចចិត្តទេហើយក្នុងករណីនេះគាត់បានប្រើសមត្ថភាពរបស់គាត់ដើម្បីដឹងតាមរយៈទេវតាពីរ (លោកុប្បត្តិ ១៨៖២០,២១)។
បើយើងអានសៀវភៅទំនាយក្នុងគម្ពីរផ្សេងៗយើងនឹងឃើញថាព្រះនៅតែប្រើសមត្ថភាពរបស់លោកដើម្បីដឹងអំពីអនាគតសម្រាប់គោលបំណងជាក់លាក់មួយ។ ឧទាហរណ៍នៅពេលរេបិកាមានផ្ទៃពោះជាមួយកូនភ្លោះបញ្ហាបានដឹងថាតើកូនមួយណាក្នុងចំណោមកូនទាំងពីរនឹងក្លាយជាជីដូនជីតារបស់ប្រជាជាតិដែលព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសរើស (លោកុប្បត្ដិ ២៥:២១-២៦)។ ព្រះយេហូវ៉ាបានធ្វើការសង្កេតតាមបែបហ្សែនអេសាវនិងយ៉ាកុប (ទោះបីជាវាមិនមែនជាពន្ធុដែលគ្រប់គ្រងឥរិយាបថនាពេលអនាគតក៏ដោយ) ហើយបន្ទាប់មកព្រះបានមើលទៅអនាគតដើម្បីដឹងថាបុរសប្រភេទណាដែលពួកគេនឹងក្លាយជា: "ភ្នែកលោកបានឃើញខ្ញុំហើយ កាលដែលខ្ញុំមិនទាន់ចេញជារូបរាងនៅឡើយ។ លោកបានកត់អវយវៈទាំងអស់នៃរូបកាយខ្ញុំទុកក្នុងសៀវភៅរបស់លោក។ លោកថែមទាំងកត់ពេលវេលាដែលអវយវៈនីមួយៗបានលូតលាស់ផង គឺមុនដែលសរីរាង្គណាមួយបានដុះចេញមកទៅទៀត” (ទំនុកដំកើង ១៣៩:១៦)។ ផ្អែកលើចំណេះដឹងនេះព្រះបានជ្រើសរើស (រ៉ូម ៩: ១០-១៣; កិច្ចការ ១:២៤-២៦ “ឱព្រះអម្ចាស់អើយទ្រង់ជ្រាបពីចិត្តរបស់មនុស្សទាំងអស់”)។
តើព្រះការពារយើងទេ?
មុននឹងយល់ពីគំនិតរបស់ព្រះលើប្រធានបទនៃការការពារព្រះ យើងត្រូវពិចារណាលើចំណុចសំខាន់ៗក្នុងគម្ពីរចំនួន ៣ (កូរិនថូសទី ១ ២:១៦)៖
១ - ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាជីវិតបច្ចុប្បន្នដែលបញ្ចប់ដោយសេចក្តីស្លាប់មានតម្លៃជាបណ្តោះអាសន្នសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ (យ៉ូហាន ១១:១១ (មរណភាពរបស់ឡាសារត្រូវបានពិពណ៌នាថាជា“ ដំណេក”)។ លើសពីនេះទៀតព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានបង្ហាញថាអ្វីដែលសំខាន់គឺក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ម៉ាថាយ ១០:៣៩) ។ សាវ័កប៉ុលបានបង្ហាញថា“ ជីវិតពិត” ផ្តោតលើក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ច (ធីម៉ូថេទី ១ ៦:១៩)។
នៅពេលយើងអានសៀវភៅកិច្ចការយើងឃើញថាពេលខ្លះព្រះជាម្ចាស់មិនការពារអ្នកបំរើរបស់ព្រះអង្គអោយរួចផុតពីសេចក្តីស្លាប់ទេក្នុងករណីរបស់យ៉ាកុបនិងស្ទេផាន (កិច្ចការ ៧:៥៤-៦០; ១២:២)។ ក្នុងករណីផ្សេងទៀតព្រះបានសម្រេចការពារអ្នកបម្រើរបស់ទ្រង់។ ឧទាហរណ៍បន្ទាប់ពីការស្លាប់របស់សាវ័កយ៉ាកុបព្រះបានសម្រេចចិត្តការពារសាវ័កពេត្រុសពីការស្លាប់ដែលស្រដៀងនឹងគេ (កិច្ចការ ១២:៦-១១) ។ និយាយជាទូទៅក្នុងបរិបទព្រះគម្ពីរការការពារអ្នកបម្រើព្រះច្រើនតែទាក់ទងនឹងគោលបំណងរបស់គាត់។ ឧទាហរណ៍ការការពាររបស់សាវ័កប៉ូលមានគោលបំណងខ្ពស់ជាងនេះគឺគាត់ត្រូវផ្សព្វផ្សាយដល់ស្ដេច (កិច្ចការ ២៧:២៣,២៤; ៩:១៥,១៦)។
២ -យើងត្រូវដាក់សំណួរនេះអំពីការការពារព្រះនៅក្នុងបរិបទនៃ«ការចោទប្រកាន់គ»ទាំងពីររបស់សាតាំងហើយជាពិសេសនៅក្នុងសុន្ទរកថាដែលទាក់ទងនឹងយ៉ូប៖ “តើលោកមិនបានដាក់របងការពារគាត់ និងក្រុមគ្រួសារគាត់ ព្រមទាំងការពារអ្វីៗទាំងអស់ដែលគាត់មានទេឬ? ទោះជាគាត់ធ្វើកិច្ចការណាក៏ដោយ លោកតែងឲ្យពរគាត់ជានិច្ច ហើយហ្វូងសត្វរបស់គាត់ក៏កើនឡើងយ៉ាងច្រើនសន្ធឹកនៅក្នុងស្រុកដែរ" (យ៉ូប ១:១០)។ ដើម្បីឆ្លើយសំនួរនៃភាពស្មោះត្រង់ព្រះជាម្ចាស់បានសំរេចចិត្តដកការការពាររបស់គាត់ចេញពីយ៉ូបប៉ុន្តែក៏ចេញពីមនុស្សជាតិទាំងអស់ដែរ។ មិនយូរប៉ុន្មានមុនពេលដែលគាត់ទទួលមរណភាពព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានដកស្រង់ទំនុកដំកើង ២២:១ បានបង្ហាញថាព្រះជាម្ចាស់បានដកការការពារទាំងអស់ចេញពីគាត់ដែលជាលទ្ធផលការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ជាយញ្ញបូជា (យ៉ូហាន ៣:១៦ ម៉ាថាយ ២៧:៤៦)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយទាក់ទងនឹងមនុស្សជាតិទាំងមូលអវត្តមាននៃការការពារដ៏ទេវភាពនេះគឺមិនមានចំនួនសរុបនោះទេព្រោះដូចជាព្រះហាមឃាត់អារក្សដើម្បីសម្លាប់យ៉ូបវាច្បាស់ណាស់ថាវាដូចគ្នាសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់ដែរ (ប្រៀបធៀបជាមួយម៉ាថាយ ២៤:២២)។
៣ - យើងបានឃើញខាងលើថាការរងទុក្ខអាចជាលទ្ធផលនៃ“ ពេលវេលានិងព្រឹត្តិការណ៍ដែលមិនបានមើលឃើញទុកជាមុន” ដែលមានន័យថាមនុស្សអាចរកឃើញខ្លួនឯងនៅពេលវេលាខុសកន្លែងដែលមិនត្រឹមត្រូវ (សាស្ដា ៩:១១,១២) ។ ដូច្នេះមនុស្សជាទូទៅមិនត្រូវបានការពារពីផលវិបាកនៃជំរើសដែលត្រូវបានបង្កើតដំបូងដោយអ័ដាមទេ។ មនុស្សប្រុសមានអាយុឈឺហើយស្លាប់ (រ៉ូម ៥:១២)។ គាត់អាចជាជនរងគ្រោះនៃគ្រោះថ្នាក់ឬគ្រោះមហន្តរាយធម្មជាតិ (រ៉ូម ៨:២០; សៀវភៅសាស្ដាមានការពិពណ៌នាយ៉ាងល្អិតល្អន់អំពីភាពឥតប្រយោជន៍នៃជីវិតបច្ចុប្បន្នដែលជៀសមិនរួចនាំទៅរកការស្លាប់៖ “អ្នកទូន្មានពោលថា៖ «អ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែអសារឥតការ! សុទ្ធតែអសារឥតការ! សុទ្ធតែអសារឥតការ!»" (សាស្ដា ១:២)។
ម្យ៉ាងទៀតព្រះមិនការពារមនុស្សពីផលវិបាកនៃការសម្រេចចិត្តមិនល្អរបស់ពួកគេទេ៖ "កុំច្រឡំឡើយ បញ្ឆោតព្រះមិនបានទេ។ ព្រោះមនុស្សទទួលផលតាមតែអ្វីដែលគេសាបព្រោះ។ ពីព្រោះអ្នកណាដែលសាបព្រោះដោយគិតអំពីសេចក្ដីប៉ងប្រាថ្នានៃរូបកាយ អ្នកនោះនឹងទទួលផលជាសេចក្ដីហិនវិនាសពីរូបកាយ។ ប៉ុន្តែ អ្នកណាដែលសាបព្រោះដោយគិតអំពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ អ្នកនោះនឹងទទួលផលជាជីវិតដែលគ្មានទីបញ្ចប់ពីឫទ្ធានុភាពរបស់ព្រះ" (កាឡាទី ៦:៧,៨)។ ប្រសិនបើព្រះបានទុកឱ្យមនុស្សជាតិនៅក្នុងភាពឥតប្រយោជន៍អស់រយៈពេលជាយូរមកហើយវាអនុញ្ញាតឱ្យយើងយល់ថាគាត់បានដកការការពាររបស់គាត់ពីផលវិបាកនៃស្ថានភាពបាបរបស់យើង។ ពិតណាស់ស្ថានភាពដ៏គ្រោះថ្នាក់នេះសម្រាប់មនុស្សជាតិទាំងអស់នឹងមានលក្ខណៈបណ្តោះអាសន្ន (រ៉ូម ៨:២១)។ បន្ទាប់ពីដំណោះស្រាយនៃការចោទប្រកាន់របស់អារក្សមនុស្សជាតិនឹងទទួលបានការការពារប្រកបដោយសេចក្តីមេត្តាពីព្រះនៅលើផែនដី (ទំនុកដំកើង ៩១:១០-១២)។
តើនេះមានន័យថាបច្ចុប្បន្ននេះយើងលែងត្រូវបានការពារដោយព្រះទៀតហើយឬ? ការការពារដែលព្រះប្រទានដល់យើងគឺជាអនាគតដ៏អស់កល្បរបស់យើងបើនិយាយអំពីសេចក្តីសង្ឃឹមនៃជីវិតអស់កល្បជានិច្ចបើយើងស៊ូទ្រាំរហូតដល់ទីបញ្ចប់ (ម៉ាថាយ ២៤:១៣ យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩ កិច្ចការ ២៤:១៥; វិវរណៈ ៧:៩-១៧)។ លើសពីនេះទៀតព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទនៅក្នុងការពិពណ៌នារបស់គាត់អំពីទីសំគាល់នៃថ្ងៃចុងក្រោយ (ម៉ាថាយ ២៤, ២៥, ម៉ាកុស ១៣ និងលូកា ២១) និងសៀវភៅវិវរណៈ (ជាពិសេសនៅក្នុងជំពូក ៦:១-៨ និង ១២:១២) បង្ហាញថា មនុស្សជាតិនឹងមានសំណាងអាក្រក់យ៉ាងខ្លាំងចាប់តាំងពីឆ្នាំ ១៩១៤ ដែលបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថាសម្រាប់មួយរយៈដែលព្រះជាម្ចាស់នឹងមិនការពារវាឡើយ។ ទោះយ៉ាងណាព្រះបានធ្វើឱ្យយើងមានលទ្ធភាពការពារខ្លួនយើងម្នាក់ៗតាមរយៈការអនុវត្ដតាមការណែនាំដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ដែលមាននៅក្នុងព្រះគម្ពីរជាព្រះបន្ទូលរបស់ទ្រង់។ និយាយជាទូទៅការអនុវត្តគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរជួយជៀសវាងហានិភ័យដែលមិនចាំបាច់ដែលអាចធ្វើឱ្យអាយុជីវិតរបស់យើងខ្លី។ (សុភាសិត ៣:១.២)។ យើងបានឃើញពីខាងលើថាគ្មានវាសនាទេ។ ដូច្នេះការអនុវត្តគោលការណ៍ព្រះគម្ពីរដែលជាការណែនាំរបស់ព្រះនឹងដូចជាមើលទៅខាងស្តាំនិងខាងឆ្វេងមុនពេលឆ្លងកាត់ផ្លូវដើម្បីរក្សាជីវិតរបស់យើង (សុភាសិត ២៧:១២)។
លើសពីនេះទៀតសាវ័កពេត្រុសបានទទូចអំពីភាពចាំបាច់នៃការអធិស្ឋានថា៖ "ប៉ុន្តែ ទីបញ្ចប់នៃអ្វីៗទាំងអស់គឺជិតដល់ហើយ។ ដូច្នេះ ចូរដឹងខុសត្រូវជានិច្ច ហើយចាំមិនភ្លេចអំពីសារៈសំខាន់នៃការអធិដ្ឋាន" (ពេត្រុសទី ១ ៤:៧) ។ ការអធិស្ឋាននិងការរំពឹងគិតអាចការពារតុល្យភាពខាងវិញ្ញាណនិងខាងផ្លូវចិត្តរបស់យើង (ភីលីព ៤:៦,៧; លោកុប្បត្ដិ ២៤:៦៣)។ អ្នកខ្លះជឿថាពួកគេត្រូវបានការពារដោយព្រះនៅពេលខ្លះក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេ។ គ្មានអ្វីនៅក្នុងព្រះគម្ពីររារាំងលទ្ធភាពពិសេសនេះពីការមើលឃើញទេផ្ទុយ: "ញុំពេញចិត្តនឹងអ្នកណាដែលខ្ញុំនឹងពេញចិត្ត ហើយខ្ញុំនឹងបង្ហាញសេចក្ដីមេត្តាដល់អ្នកណាដែលខ្ញុំចង់បង្ហាញសេចក្ដីមេត្តា" (និក្ខមនំ ៣៣:១៩) ។ វាគឺរវាងព្រះនិងបុគ្គលនេះដែលនឹងត្រូវបានការពារ។ យើងមិនត្រូវវិនិច្ឆ័យទេ៖ "តើអ្នកជាអ្នកណាបានជាវិនិច្ឆ័យអ្នកបម្រើក្នុងផ្ទះអ្នកដទៃ? ម្ចាស់របស់អ្នកបម្រើនោះជាអ្នកសម្រេចថា គាត់ត្រូវឈរ ឬត្រូវដួល។ គាត់ប្រាកដជានឹងឈរមែន ព្រោះព្រះយេហូវ៉ា អាចធ្វើឲ្យគាត់ឈ" (រ៉ូម ១៤:៤)។
ភាតរភាពនិងជួយគ្នាទៅវិញទៅមក
មុនពេលទុក្ខវេទនាត្រូវបានបញ្ចប់យើងត្រូវស្រឡាញ់គ្នានិងជួយគ្នាដើម្បីកាត់បន្ថយការឈឺចាប់នៅជុំវិញខ្លួនយើង៖ “ញុំឲ្យបញ្ញត្ដិថ្មីមួយដល់អ្នករាល់គ្នា គឺអ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក។ អ្នករាល់គ្នាត្រូវស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដូចខ្ញុំបានស្រឡាញ់អ្នករាល់គ្នា។ យ៉ាងនេះ មនុស្សគ្រប់គ្នានឹងដឹងថាអ្នករាល់គ្នាជាអ្នកកាន់តាមខ្ញុំ បើអ្នករាល់គ្នាស្រឡាញ់គ្" (យ៉ូហាន ១៣:៣៤,៣៥)។ យ៉ាកុបបានសរសេរយ៉ាងច្បាស់ថាសេចក្តីស្រឡាញ់ប្រភេទនេះត្រូវតែបង្ហាញដោយសកម្មភាពឬគំនិតផ្តួចផ្តើមដើម្បីជួយអ្នកជិតខាងរបស់យើងដែលកំពុងមានទុក្ខព្រួយ (យ៉ាកុប ២:១៥,១៦)។ ព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលថាដើម្បីជួយដល់អ្នកដែលនឹងមិនអាចសងយើងវិញបានឡើយ (លូកា ១៤: ១៣,១៤)។ ក្នុងការធ្វើបែបនេះតាមរបៀបមួយយើង«អោយគេខ្ចី»ទៅព្រះយេហូវ៉ាហើយទ្រង់នឹងសងវិញនូវយើងមួយរយ (សុភាសិត ១៩:១៧)។
វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការអានអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទពិពណ៌នាថាជាអំពើនៃសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដែលនឹងជួយឱ្យយើងមានជីវិតអស់កល្បជានិច្ច: "ព្រោះកាលខ្ញុំឃ្លាន អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យខ្ញុំបរិភោគ កាលខ្ញុំស្រេក អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យខ្ញុំផឹក កាលអ្នករាល់គ្នាមិនធ្លាប់ស្គាល់ខ្ញុំ អ្នករាល់គ្នាបានទទួលខ្ញុំយ៉ាងរាក់ទាក់ កាលខ្ញុំគ្មានសម្លៀកបំពាក់ អ្នករាល់គ្នាបានឲ្យសម្លៀកបំពាក់ដល់ខ្ញុំ កាលខ្ញុំឈឺ អ្នករាល់គ្នាបានថែទាំខ្ញុំ ហើយកាលខ្ញុំជាប់គុក អ្នករាល់គ្នាបានមកសួរសុខទុក្ខខ្ញុំ›" (ម៉ាថាយ ២៥:៣១-៤៦)។ គួរកត់សម្គាល់ថានៅក្នុងសកម្មភាពទាំងអស់នេះមិនមានសកម្មភាពណាមួយដែលអាចត្រូវបានគេចាត់ទុកថាជា "សាសនា" ទេ។ ហេតុអ្វី? ជាញឹកញាប់ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលម្តងទៀតថា៖ «ខ្ញុំចង់បានសេចក្តីមេត្តាករុណាហើយមិនមែនលះបង់ទេ» (ម៉ាថាយ ៩:១៣ ១២: ៧) ។ អត្ថន័យទូទៅនៃពាក្យ "មេត្តា" គឺជាការអាណិតអាសូរក្នុងសកម្មភាព (អត្ថន័យតូចចង្អៀតគឺការអភ័យទោស)។ ការមើលឃើញនរណាម្នាក់ដែលត្រូវការជំនួយទោះបីយើងស្គាល់ពួកគេឬអត់ហើយប្រសិនបើយើងអាចធ្វើបានយើងនឹងជួយពួកគេ (សុភាសិត ៣: ២៧,២៨)។
យញ្ញបូជាតំណាងឱ្យសកម្មភាពខាងវិញ្ញាណទាក់ទងនឹងការថ្វាយបង្គំព្រះ។ ដូច្នេះច្បាស់ណាស់ទំនាក់ទំនងរបស់យើងជាមួយព្រះគឺសំខាន់បំផុត។ ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានថ្កោលទោសចំពោះមនុស្សនៅសម័យរបស់គាត់មួយចំនួនដែលបានប្រើលេសនៃ "ការលះបង់" មិនជួយឪពុកម្តាយវ័យចំណាស់របស់ពួកគេ (ម៉ាថាយ ១៥:៣-៩)។ វាគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ក្នុងការកត់សម្គាល់នូវអ្វីដែលព្រះយេស៊ូវគ្រីស្ទបានមានបន្ទូលអំពីអ្នកដែលនឹងមិនធ្វើតាមព្រះហឬទ័យរបស់ព្រះ៖ “នៅថ្ងៃនោះ មនុស្សជាច្រើននឹងនិយាយមកខ្ញុំថា៖ ‹លោកម្ចាស់! លោកម្ចាស់!+ តើយើងមិនបានប្រកាសទំនាយតាងនាមលោក ហើយបណ្ដេញវិញ្ញាណកំណាចតាងនាមលោក ថែមទាំងធ្វើការជាច្រើនដែលប្រកបដោយឫទ្ធានុភាពតាងនាមលោកទេឬ?›" (ម៉ាថាយ ៧:២២)។ ប្រសិនបើយើងប្រៀបធៀបម៉ាថាយ ៧:២១-២៣ ជាមួយ ២៥:៣១-៤៦ និងយ៉ូហាន ១៣: ៣៤,៣៥ យើងដឹងថា“ ការបូជា” និងសេចក្តីមេត្តាករុណាខាងវិញ្ញាណគឺជាធាតុសំខាន់ពីរយ៉ាង (១ យ៉ូហាន ៣:១៧,១៨; ម៉ាថាយ ៥៖៧)។
ព្រះនឹងព្យាបាលមនុស្សជាតិ
ចំពោះសំណួររបស់ហោរាហាបាគុក (១:២-៤) អំពីមូលហេតុដែលព្រះអនុញ្ញាតឱ្យមានទុក្ខវេទនានិងអំពើអាក្រក់ដូច្នេះចម្លើយគឺថា៖ "ក្រោយមក ព្រះយេហូវ៉ាមានប្រសាសន៍មកកាន់ខ្ញុំថា៖ «ចូរកត់ទុកអំពីអ្វីដែលអ្នកឃើញក្នុងគំនិត ហើយចារទុកឲ្យច្បាស់នៅលើបន្ទះថ្ម ដើម្បីឲ្យអ្នកដែលត្រូវអានឮៗ អាចអានយ៉ាងស្រួល។ ព្រោះអ្វីដែលអ្នកឃើញក្នុងគំនិតនោះ មិនទាន់ដល់គ្រាកំណត់នៅឡើយ ហើយអ្វីដែលអ្នកឃើញនោះនឹងកើតឡើងយ៉ាងឆាប់ គឺមិនកុហកឡើយ។ ទោះជាមើលទៅដូចជាពន្យារពេលក្ដី ចូរបន្តរង់ចាំដោយចិត្តរំភើបចុះ! ព្រោះនឹងមកជាពិត ឥតយឺតឡើយ!»" (ហាបាគុក ២:២,៣)។ នេះជាអត្ថបទព្រះគម្ពីរខ្លះៗនៃ“ចក្ខុវិស័យ” នៃក្តីសង្ឃឹមដែលនឹងមិនយឺត:
"ក្រោយមក ខ្ញុំឃើញមេឃថ្មីនិងផែនដីថ្មី ព្រោះមេឃនិងផែនដីដែលមានពីមុនបានកន្លងបាត់ទៅហើយ ឯសមុទ្រ ក៏លែងមានទៀត។ ខ្ញុំក៏ឃើញក្រុងបរិសុទ្ធ គឺក្រុងយេរូសាឡិមថ្មីចុះមកពីព្រះនៅស្ថានសួគ៌។ ក្រុងនោះបានត្រូវរៀបចំដូចកូនក្រមុំដែលបានតុបតែងខ្លួនដើម្បីស្វាមីរបស់នាង។ រួចមក ខ្ញុំឮសំឡេងមួយបន្លឺយ៉ាងខ្លាំងចេញពីបល្ល័ង្កមកថា៖ «មើល! ត្រសាលរបស់ព្រះនៅជាមួយនឹងមនុស្សជាតិ ហើយលោកនឹងអាស្រ័យនៅជាមួយនឹងពួកគេ ឯពួកគេនឹងធ្វើជារាស្ដ្ររបស់លោក។ ព្រះនឹងនៅជាមួយនឹងពួកគេដោយខ្លួនលោកផ្ទាល់។ លោកនឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែករបស់ពួកគេ ហើយសេចក្ដីស្លាប់នឹងលែងមានទៀត ទុក្ខព្រួយ ការស្រែកយំ និងការឈឺចាប់ ក៏នឹងលែងមានទៀតដែរ។ អ្វីៗដែលធ្លាប់កើតឡើងពីមុន នោះបានកន្លងបាត់អស់ហើយ»" (វិវរណៈ២១:១-៤)។
"នៅគ្រានោះ ឆ្កែចចកនឹងនៅ ជាមួយនឹងកូនចៀម ឯពពែស្ទាវនឹងដេកជាមួយនឹងខ្លារខិន ចំណែកកូនគោនិងតោ ព្រមទាំងសត្វធាត់ៗនឹងនៅជាមួយគ្នា ហើយកូនក្មេងនឹងនាំមុខពួកវា។ គោញីនិងខ្លាឃ្មុំនឹងស៊ីចំណីជាមួយគ្នា ហើយកូនៗវានឹងដេកជាមួយគ្នាដែរ។ តោនឹងស៊ីចំបើងដូចជាគោវិញ។ កូនដែលនៅបៅ នឹងលេងនៅក្បែររន្ធពស់វែក ឯកូនដែលលែងបៅ នឹងដាក់ដៃក្នុងរូងពស់មានពិស។ ពួកវានឹងមិនធ្វើទុក្ខ ឬបង្កគ្រោះថ្នាក់អ្វីនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ខ្ញុំឡើយ ព្រោះផែនដីនឹងពេញទៅដោយចំណេះរបស់ព្រះយេហូវ៉ា ដូចជាទឹកពេញពាសសមុទ្រដែរ" (អេសាយ ១១:៦-៩)។
"នៅគ្រានោះ ភ្នែករបស់មនុស្សខ្វាក់នឹងមើលឃើញ ហើយត្រចៀករបស់មនុស្សថ្លង់នឹងស្ដាប់ឮ។ គ្រានោះ មនុស្សខ្វិននឹងលោតដូចប្រើស ហើយអណ្ដាតរបស់មនុស្សគនឹងស្រែកឡើងដោយអំណរ។ ឯតំបន់ស្ងាត់ជ្រងំនឹងមានទឹកផុសឡើង ហើយតំបន់វាលទំនាបនឹងមានផ្លូវទឹកហូរខ្វាត់ខ្វែង។ ដីដែលហួតហែងនឹងក្លាយទៅជាបឹង ដីដែលប្រេះក្រហែងនឹងប្រែទៅជាប្រភពទឹក។ ឯកន្លែងដែលឆ្កែព្រៃអាស្រ័យនៅ នឹងដុះស្មៅខៀវខ្ចី ថែមទាំងមានដើមកក់ និងដើមត្រែងផងដែ" (អេសាយ ៣៥:៥-៧)។
"នៅទីនោះ នឹងលែងមានទារកដែលរស់បានតែប៉ុន្មានថ្ងៃទៀតហើយ ហើយក៏លែងមានមនុស្សវ័យចាស់ដែលរស់មិនគ្រប់អាយុទៀតដែរ ព្រោះអ្នកណាដែលរស់បាន១០០ឆ្នាំនឹងត្រូវចាត់ទុកជាកូនក្មេងវិញ។ ឯអ្នកដែលប្រព្រឹត្តអំពើខុសឆ្គងនឹងត្រូវបណ្ដាសា ទោះជាគាត់មានអាយុ១០០ឆ្នាំក្ដី។ គ្រានោះ ពួកគេនឹងសង់ផ្ទះ ហើយរស់នៅក្នុងនោះ ពួកគេនឹងដាំដំណាំទំពាំងបាយជូរ ហើយក៏បរិភោគផលផ្លែពីនោះដែរ។ ពួកគេនឹងមិនសង់ រួចមានអ្នកឯទៀតរស់នៅទេ ពួកគេនឹងមិនដាំ រួចមានអ្នកឯទៀតបរិភោគផលដំណាំនោះឡើយ។ ព្រោះអាយុរបស់រាស្ត្រខ្ញុំ នឹងបានវែងដូចជាអាយុនៃដើមឈើ ឯពួកអ្នកដែលខ្ញុំជ្រើសរើស ពួកគេនឹងមានអំណរយ៉ាងពេញលេញចំពោះស្នាដៃរបស់ខ្លួន។ ពួកគេនឹងមិនខំប្រឹងធ្វើការនឿយហត់ដោយឥតប្រយោជន៍ទេ ហើយក៏មិនបង្កើតកូនមកដើម្បីឲ្យត្រូវរងទុក្ខវេទនានោះដែរ ព្រោះពួកគេនិងកូនចៅរបស់ពួកគេ ជាពូជពង្សរបស់ពួកអ្នកដែលព្រះយេហូវ៉ាឲ្យពរ។ មុនពួកគេហៅរកខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងឆ្លើយតប កាលដែលពួកគេកំពុងនិយាយនៅឡើយ ខ្ញុំបានឮពួកគេរួចហើយ" (អេសាយ ៦៥:២០-២៤)។
"ចូរឲ្យគាត់មានសាច់ឈាមស្រស់ថ្លាដូចកាលពីក្មេង ចូរឲ្យគាត់មានកម្លាំងដូចកាលនៅយុវវ័យវិញ›" (ការងារ ៣៣:២៥)។
"នៅលើភ្នំនេះ ព្រះយេហូវ៉ានៃបណ្ដាកងទ័ពស្ថានសួគ៌នឹងរៀបចំពិធីជប់លៀងសម្រាប់មនុស្សទាំងអស់ ដែលមានពេញទៅដោយអាហារប្រណីតៗ និងពេញទៅដោយខួរឆ្អឹង ថែមទាំងមានស្រាទំពាំងបាយជូរល្អៗ ជាស្រាដែលគេបានសម្រិតសម្រាំងយ៉ាងពិសេស។ នៅលើភ្នំនេះ លោកនឹងដកស្បៃដែលគ្របបាំងមនុស្សទាំងអស់ចេញ ហើយនឹងដកចេញនូវក្រណាត់ដែលរុំប្រជាជាតិទាំងឡាយ។ លោកនឹងបំផ្លាញសេចក្ដីស្លាប់ឲ្យសាបសូន្យជារៀងរហូត។ ព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្ដមបំផុត នឹងជូតអស់ទាំងទឹកភ្នែកចេញពីភ្នែកមនុស្ស ទាំងអស់។ លោកនឹងដកសេចក្ដីអាម៉ាស់របស់រាស្ត្រលោកចេញពីផែនដីទាំងមូល។ ព្រោះព្រះយេហូវ៉ាផ្ទាល់បានមានប្រសាសន៍ដូច្នេះហើយ" (អេសាយ ២៥:៦-៨)។
"ព្រះបានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ពួកអ្នកស្លាប់របស់អ្នកនឹងរស់ឡើងវិញ។ សាកសពរបស់រាស្ត្រខ្ញុំនឹងក្រោកឡើង។ ឱពួកអ្នកដែលនៅក្នុងដីអើយ! ចូរភ្ញាក់ឡើង ហើយស្រែកដោយអំណរចុះ! ព្រោះទឹកសន្សើមរបស់លោក ប្រៀបដូចជាទឹកសន្សើមនាព្រឹកព្រលឹម ឯដីនឹងប្រគល់មនុស្សស្លាប់មក ហើយពួកគេនឹងរស់ឡើងវិញ" (អេសាយ ២៦:១៩)។
"មនុស្សជាច្រើនដែលដេកស្លាប់ក្នុងដី នឹងភ្ញាក់ឡើង។ អ្នកខ្លះនឹងទទួលជីវិតជារៀងរហូត ឯអ្នកខ្លះទៀតនឹងទទួលការអាម៉ាស់និងការមាក់ងាយជាដរាប" (ដានីយ៉ែល ១២:២)។
"កុំឲ្យពាក្យទាំងនេះធ្វើឲ្យអ្នករាល់គ្នាភ្ញាក់ផ្អើលឡើយ ព្រោះនឹងមានវេលាមកដល់ ដែលអស់អ្នកនៅក្នុងផ្នូរសម្រាប់ជាទីរំលឹក នឹងឮសំឡេងបុត្ររបស់លោក ហើយចេញមក គឺអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការល្អ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយបានជីវិត ឯអស់អ្នកណាដែលបានប្រព្រឹត្តការអាក្រក់ជាទម្លាប់ អ្នកទាំងនោះនឹងរស់ឡើងវិញ ហើយទទួលការកាត់ទោស" (យ៉ូហាន ៥:២៨,២៩)។
"ញុំក៏មានសេចក្ដីសង្ឃឹមលើព្រះ ដូចបុរសទាំងនេះដែរថា មនុស្សសុចរិតនិងមនុស្សមិនសុចរិត នឹងត្រូវប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញ" (កិច្ចការ ២៤:១៥)។
តើនរណាជាអារក្សសាតាំង?
ព្រះយេស៊ូគ្រីស្ទបានពិពណ៌នាអំពីអារក្សយ៉ាងសាមញ្ញថា៖ "មេកំណាចជាឃាតករតាំងពីដើមដំបូង ហើយមិនបាននៅជាប់នឹងសេចក្ដីពិតឡើយ ពីព្រោះសេចក្ដីពិតមិននៅក្នុងអ្នកនោះទេ។ ពេលដែលមេកំណាចភូតភរ អ្នកនោះនិយាយតាមចរិតលក្ខណៈរបស់ខ្លួន ពីព្រោះមេកំណាចជាអ្នកភូតភរ ព្រមទាំងជាឪពុកនៃការភូតភរទៀតផង" (យ៉ូហាន ៨:៤៤)។ សាតាំងគឺជាបុគ្គលវិញ្ញាណពិត (សូមមើលកំណត់ហេតុនៅក្នុងម៉ាថាយ ៤:១-១១)។ ដូចគ្នាដែរពួកបិសាចក៏ជាពួកទេវតាដែលបានក្លាយជាអ្នកបះបោរដែលធ្វើតាមគំរូរបស់សាតាំង ((លោកុប្បត្ដិ ៦:១-៣) ដើម្បីប្រៀបធៀបជាមួយសំបុត្រយូដាសខ ៦៖ "ចំណែកបណ្ដាទេវតាដែលបានបោះបង់ចោលតួនាទី* និងស្ថានដែលខ្លួនត្រូវនៅនោះ ព្រះក៏បានឃុំទេវតាទាំងនោះក្នុងភាពងងឹតសូន្យសុងទាំងជាប់ចំណងជានិច្ច ដើម្បីទទួលការវិនិច្ឆ័យទោសនៅថ្ងៃដ៏ធំ"))។
ព្រះបានបង្កើតទេវតានេះដោយគ្មានអំពើអាក្រក់នៅក្នុងចិត្តរបស់គាត់។ ទេវតានេះនៅដើមដំបូងនៃជីវិតរបស់គាត់មានឈ្មោះ "ឈ្មោះដ៏ស្រស់ស្អាត" (សាស្ដា ៧: ១ ក)។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយគាត់មិនបានរក្សាភាពស្មោះត្រង់គាត់បានបង្កើតមោទនភាពនៅក្នុងបេះដូងរបស់គាត់ហើយយូរ ៗ ទៅគាត់បានក្លាយជា "អារក្ស" ដែលមានន័យថាអ្នកនិយាយបង្កាច់បង្ខូចនិងជាគូប្រជែង; ឈ្មោះដ៏ស្រស់ស្អាតចាស់របស់គាត់ដែលជាកេរ្តិ៍ឈ្មោះល្អរបស់គាត់ត្រូវបានជំនួសដោយអត្ថន័យនៃភាពអាម៉ាស់អស់កល្បជានិច្ច។ នៅក្នុងទំនាយរបស់អេសេគាល (ជំពូក ២៨) ដែលទាក់ទងនឹងស្តេចទីរ៉ុសដែលមានមោទនភាពវាត្រូវបានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ពីមោទនភាពរបស់ទេវតាដែលបានក្លាយជា "សាតាំង": "កូនមនុស្សអើយ! ចូរច្រៀងបទទំនួញអំពីស្ដេចក្រុងទីរ៉ុស ហើយពោលទៅគាត់ ថា៖ ‹ព្រះយេហូវ៉ាជាម្ចាស់ដ៏ឧត្ដមបំផុតមានប្រសាសន៍ថា៖ «អ្នកធ្លាប់ជាគំរូនៃភាពល្អឥតខ្ចោះ អ្នកប្រកបដោយប្រាជ្ញា និងមានរូបសម្ផស្សល្អឥតខ្ចោះ។ អ្នកធ្លាប់នៅក្នុងសួនអេដែន ជាសួនរបស់ព្រះ។ អ្នកបានត្រូវតុបតែងលម្អដោយត្បូងមានតម្លៃគ្រប់ប្រភេទ គឺត្បូងទទឹម ត្បូងថូផាស ត្បូងយ៉ាស្បា ត្បូងគ្រីសូឡែត ត្បូងអូនីក្សត្បូងកណ្ដៀង ត្បូងមរកត ថ្មកែវពណ៌ខៀវ និងថ្លើមថ្ម ហើយត្បូងទាំងនោះបានដាំនៅលើគ្រោងមាស។ អ្វីៗទាំងនោះបានត្រូវរៀបចំទុកឲ្យអ្នក នៅថ្ងៃដែលអ្នកបានត្រូវបង្កើតមក។ ខ្ញុំបានតែងតាំងអ្នកជាចេរូប៊ីនដែលមានតួនាទីជាអ្នកការពារ។ អ្នកនៅលើភ្នំបរិសុទ្ធរបស់ព្រះ ហើយអ្នកបានដើរទៅមកក្បែរថ្មភ្លើងភ្លឺផ្លេក។ តាំងពីថ្ងៃដែលអ្នកបានត្រូវបង្កើត គ្រប់ការប្រព្រឹត្តរបស់អ្នកគ្មានខុសទាស់កន្លែង ណាទេ រហូតដល់ពេលអ្នកចាប់ផ្ដើមប្រព្រឹត្តមិនសុចរិត"(អេសេគាល ២៨:១២-១៥)។ តាមរយៈការប្រព្រឹត្ដដោយអយុត្ដិធម៌នៅសួនអេដែនគាត់បានក្លាយជាអ្នកកុហកដែលបាន បណ្ដាលឲ្យ កូនចៅរបស់អ័ដាមស្លាប់ (លោកុប្បត្ដិ ៣ រ៉ូម ៥:១២)។ វាគឺជាសាតាំងដែលគ្រប់គ្រងពិភពលោកថា៖ "ឥឡូវពិភពលោកនេះកំពុងទទួលការវិនិច្ឆ័យ ហើយអ្នកគ្រប់គ្រងពិភពលោកនេះ នឹងត្រូវបណ្ដេញចោល" (យ៉ូហាន ១២:៣១; អេភេសូរ ២:២; យ៉ូហានទី ១ ៥:១៩)។
សាតាំងនឹងត្រូវបំផ្លាញចោលយ៉ាងច្បាស់៖ "បន្តិចទៀត ព្រះដែលផ្ដល់សេចក្ដីសុខសាន្តនឹងឲ្យអ្នករាល់គ្នាមានអំណាចកិនកម្ទេចសាថាន" (លោកុប្បត្ដិ ៣:១៥; រ៉ូម ១៦:២០)។
Share this page